Column: Staat mijn intocht op de tocht?

“U krijgt van mij nog een keer de ruimte, Sint!”

Wat is vrouw Liesbeth Cordia toch een schat. Altijd geweest. Ik heb in het Grote Boek geen aantekening bij haar naam staan. Of Piet Poets moet het hebben weggehaald.

Hoe dan ook: ik kan nu mooi mijn zorgen met u delen.

Ik moet u bekennen dat Wegwijspiet vaak moeite had om de weg naar Maassluis te vinden. Honderden jaren was het makkelijk voor ons geweest. Uw klein, zwaar gelovig, protestant stadje konden wij gewoon overslaan en dat is eigenlijk al die tijd gebleven tot rond de jaren zestig van de 20e eeuw.

Toen ik merkte dan jongeheer A. en jonge juffouw L. niet langer naar de kerk gingen. Toen de kerken langzaam steeds leger werden. Tóen kreeg ik ineens post en aandacht. Toen moest ik ineens uw stadje aandoen. We hebben wat gedwaald in die tijd. En net toen we het een beetje onder controle hadden, besloten de toenmalige bestuurders om uw stadje flink uit te breiden.

Poten in de modder

Amerigo stond door al die nieuwbouwwijken ineens ‘met zijn poten in de modder’, en dat in de mist en kou. Daar hielden uw hoge heren geen rekening mee. Uw toenmalige burgemeester besloot om nog westelijker de Steendijkpolder op te hogen. Ik heb hem nog gewaarschuwd: doe het niet want het havenslib is verontreinigd, maar hij wilde niet luisteren. Amerigo was in die jaren vaak amechtig als hij in die buurt rondstapte.

Meer erkenning

Mijn aankomst werd makkelijker toen Piet Logistiek besloot dat de boot uw haven binnen kon varen en ik op mijn gemak op de kade iedereen kon toespreken. Dat ging niet altijd goed. Ik herinner mij nog dat uw burgemeester van Es mij vanaf een hermetisch gesloten Koepaardbug per auto moest laten vervoeren.

Mijn intocht is steeds grootser geworden, jullie erkennen eindelijk mijn status en behandelen mij met alle égards… tot dit jaar.

Identiteitscrisis

U bent nu al maanden in overleg over de eigenheid van mijn pieten. Ik kan u meegeven dat wij in een zware identiteitscrisis zijn. Sommige Pieten raakten het spoor helemaal kwijt, toen er ineens een Roze Viering kwam. Moeten zijn nu ook kleur bekennen? En mag ik nog wel  in mijn soutane verschijnen?

Land-van-Nooit

Bovendien gaat u nu ineens het feest van mijn collega en mede kindervriend Sint Maarten veramerikaniseren en met veel bombarie in uw stad promoten: Halloween, een verzinsel uit het Land-van-Nooit met ‘wannabe king’ Donald. Heeft u wel door dat ik helemaal geen behoefte heb aan deze concurrentie? Op deze manier verstoort u voor de kinderen het toeleven naar mijn dag. Mijn dag. Arme kinderen.

De clown uithangen

Tot overmaat lopen ondertussen ook nog enge mannen met witte gezichten en roodgeschilderde monden, grote schoenen en grote grijnzen rond die zich voordoen als kindervriend. Onbegrijpelijk dat u die lieden de clown laat uithangen.

Versleten

Maar het ergste komt nog: u laat een eerbiedwaardige heer nu ineens een grote lange tocht maken door uw stadshart. Ik ben daardoor al versleten voordat ik goed en wel besef dat ik in uw stad ben. En dat alles omdat u zo graag op de nationale televisie wilt komen. U heeft toch al genoeg stadspromotie met uw prachtwijken waarin de escapades van de jeugd door vernielzucht de aandacht trekken van regionale en landelijke pers?

Uw Maassluis is een cadeautje … voor de sensatiepers. Uw Maassluis staat op kaart … de criminaliteitskaart. En volgend jaar staat u op mijn lijstje van steden die ik stilletjes voorbijga.

Tenzij u er op twaalf november een mooie dag van maakt. Dan wil ik dat besluit heroverwegen.