Column: Stadsdichter

Zoals zoveel mensen ben ook ik actief op Facebook (en al die andere sociale media, ik heb het er maar druk mee). Via Facebook kreeg ik deze week een bericht van een bevriend dichter, Niels Landstra dat zijn pogingen om het stadsdichterschap in Breda nieuw leven in te blazen nogal moeizaam verliep.

Niels Landstra, op 15 september nog te bewonderen en te beluisteren op Poëzie in het Park hier in Maassluis, is een begenadigd dichter. Een dichter die het belangrijk vindt dat er in een stad als Breda aan poëzie wordt gedaan. Hij wil dit als stadsdichter vorm geven, desnoods vrijwillig. En toch komt het niet van de grond daar in Breda. De instanties die zich daarmee bezig houden (of juist niet) houden de boot af, willen er niets mee te maken hebben en zelfs de voormalig stadsdichter die het wel ziet zitten, wil een democratisch gekozen stadsdichter en een stichting moet deze verkiezing organiseren. Jammer alleen dat de stichting die dit zou moeten doen niet meer bestaat.

Dat brengt me op Maassluis. Maassluis heeft geen stadsdichter. Nooit gehad ook naar mijn weten. En toch zijn ook hier ooit stemmen opgegaan om een stadsdichter te installeren. Ik krijg zelf de vraag weleens of dat niets voor mij zou zijn. Mijn antwoord: Nee.

Niet omdat ik het niet zou kunnen maar omdat ik vind dat een stadsdichter ook moet wonen in de plaats waarvan hij of zij stadsdichter is.

Ik zou het wel heel erg toejuichen als Maassluis een stadsdichter zou krijgen. Iemand die een paar keer per jaar op vraag van bijvoorbeeld het college, een gedicht schrijft naar aanleiding van een speciale gebeurtenis en die daarnaast zich inzet om de poëzie te promoten in Maassluis.

Misschien een idee om in het jaar dat Maassluis 400 jaar bestaat een jaar een stadsdichter aan te stellen. Nogmaals ik stel me niet beschikbaar maar ik wil wel meedenken over hoe dit aan te pakken.