Column: Stem

De tuinkussens zijn erger verschoten dan ik dacht maar de oleander heeft de ‘winter’ weer overleefd. Het eerste glibberige wormenvriendje is al meegesmokkeld in de jaszak van zoonlief en een paar lieveheersbeestjes hebben al een middag doorgebracht in de theepot van het ‘Hello Kitty’ serviesje. Heerlijk, mijn favoriete seizoen, meteorologisch dan, is aangebroken. Lente!

Skiën was leuk en ik had ook zeker zin in een stukje schaatsen gehad voor de deur. Waarschijnlijk had ik dan wel iets meer sterfgevallen in de tuin aangetroffen. Het is een beetje spijtig dat de nieuwe snowboots van de kinderen onaangeroerd in de doos liggen en nu al plaats gemaakt hebben voor weer nieuwe gympjes. Die sneeuwpop was zeker weten goed gelukt dit jaar en ik had iets langer plezier gehad van die o zo leuke skibroek. Maar het komt niet meer en ik heb me er tevreden bij neergelegd.

Wat ik zo mooi vind aan de lente, is dat de zomer nog in het vooruitzicht ligt. In de lente klagen weinig mensen over een slechte zomer en lijkt iedereen tevreden. Met deze temperaturen is het buiten goed vertoeven en kunnen we na de hockeytraining van dochterlief heerlijk een ijsje eten op de Markt. In de Lente hebben we ook geen excuus meer om de auto te nemen naar school.

We hadden natuurlijk al een beetje last rondom de parkeerplaatsen en dit is meteen opgelost dankzij de nieuwe passie voor fietsen van mijn dochtertje. Een passie waar ik niet zo gerust op ben. Dochterlief fietst bij voorkeur naar school. Ik fiets dan met zoontje achterop in zitje aan de buitenkant en dit wil wel wat spannende momenten opleveren. Wij moeten namelijk over de Rembrandtlaan en daar is nou net geen fietspad. Wel is er een vijfjarige die èn de geparkeerde auto’s langs de weg èn mij niet wil raken. Dit gecombineerd met vele prikkels onderweg. Ook zijn er auto’s die flink doorrijden en die natuurlijk niet stoppen bij het niet-zebrapad tussen de Albert Heijn en de school. Zodra ik met schorre stem van de aanmoedigingen tegen dochterlief opgelucht op school arriveer, neem ik me direct voor “Dit niet meer”. We lopen wel langs de Boonervliet naar huis straks.

Ook dit valt niet mee qua veiligheid. We lopen dan namelijk langs speeltoestellen. Echte speeltuintjes kan ik het niet noemen. Mijn dochter die wel even wil schommelen, nog ter compensatie van het niet mogen fietsen. Op het veldje waar we langs lopen staan twee schommels. Mijn zoontje kan dan toekijken omdat hij dit door gezondheidsuitdagingen nog even niet kan maar dit wel graag wil. Na een kleine discussie mag hij natuurlijk ook wel even maar dit valt niet echt onder de categorie even vrij spelen. Ondanks zijn protest, cirkelen mijn handen zodra hij aan het schommelen is in een straal van een centimeter om hem heen. “Nee liefje ik hou je echt niet vast hoor, dat lijkt maar zo.” “Ja, je doet het helemaal alleen hoor, echt”.

Zodra we voor de tweede keer die dag veilig aankomen op de plek van bestemming, zie ik op social media dat het lijsttrekkersdebat is geweest. Dat is waar, het lijkt wel lente maar ook 19 maart moet nog komen. En ondanks dat ik echt niet alle ins en outs weet van de politieke partijen in Maassluis, weet ik wel op welke punten ik deze keer ga letten. Iets van veilig naar school en speeltuinen voor alle kinderen. Mijn (schorre) stem krijgen ze.

Martine van de Merwe