Column: Stilstaan bij het oude jaar

Het is een goede traditie om aan het einde van een jaar even stil te staan bij het afgelopen jaar. Dat jaar komt nooit meer terug. Dat is waarschijnlijk het onderliggende sentiment waarom de mens het viert. Toch is het feitelijk een merkwaardig verschijnsel.

In 2012 heb ik die laatste gedachte vastgelegd in een gedicht. Ik wil dat graag met u delen, maar eerst wens ik een gezond en mooi nieuwjaar toe. Ik hoop dat u ook volgend jaar een trouwe lezer mag blijven. Het gedicht is ieder jaar toepasbaar, daarom deel ik hem dit jaar in mijn column.

* * *

Stilstaan bij het oude jaar

Even stilstaan bij het einde van een jaar.
Is een jaar bijzonder genoeg om dat te vieren?
Jaar na jaar?

Het is heel goed te verklaren: Moeder Natuur.
Een waarneembare cyclus die opnieuw begint.
Jaar na jaar.

De mens in zijn beperking heeft daar een feit aan toegevoegd.
In het midden van de winter zijn nachten lang.
Jaar na jaar.

De cyclus begint vanuit het donkere niets.
De wereld ontvouwt haar schone pracht en groeit en bloeit.
In de loop van het jaar.

Daar toont zich ook de beperking van de mens.
Hij denkt vanuit de oude wereld: het noordelijk halfrond.
Jaar na jaar.

Het hoogtepunt van die cyclus is in het Zuiden.
Bekijk het maar eens van die kant: zij feesten op het hoogtepunt.
Jaar na jaar.

Het maakt niet uit in feite wat je viert.
Zolang het voor de mens bijzonder genoeg is, viert hij de overgang.
Oud- op Nieuwjaar.

Zo bekeken valt goed te begrijpen dat er geen oude-maand-dag is.
Het zou snel gaan vervelen.
Binnen een jaar.

© 31-12-2012 Jelle Ravestein

Het bovenstaande gedicht vindt u ook op de gedichtensite Dichterop