Ik loop de Notenbalk binnen op de tonen van de muziek van Schindler’s List. Een indrukwekkende film mede door die muziek gecomponeerd door John Williams. Met ontroerend spel Itzhak Perlman. De viool ontbreekt nog op deze oefenavond van de Maassluise Harmonie. Overigens ontbreken er nog wel meer instrumenten. Vanwege vakanties van leden die allang niet meer gebonden zijn aan de schoolvakanties. De gemiddelde leeftijd van degenen die er wel zijn is ook tamelijk hoog. Het is een realiteit waar veel muziekverenigingen mee te maken hebben. Ook die andere harmonie die Maassluis rijk is: Kunst Na Arbeid. Tijd om samen te gaan? Wie weet, in elk geval is het wel aardig om samen te werken. Zoals tijdens het Filmfestival Maassluis waar ze een concert met filmmuziek geven op 20 augustus.

Als ze horen dat ik thuis nog een trompet heb staan proberen ze me natuurlijk direct te strikken. Of ik het nog kan? Je verleert het niet, maar ik zou nog weer heel veel moeten oefenen om mijn embouchure (lipspanning) te trainen. Ik ben op de repetitieavond ook niet om te luisteren, ja ook, maar ik kijk nu vooral naar de man met het stokje. Hij slaat veel af, niet snel tevreden met wat hij hoort in klank en samenspel. Maat voor maat worden doorgeakkerd. Over een paar weken zwaait hij het eindresultaat in één keer aan elkaar tijdens het concert. Ik zie zijn rechterhand de maat slaan en het tempo bepalen. Terwijl de linkerhand de dynamiek regelt en aanwijzingen geeft wie wanneer invalt bijvoorbeeld.

Net als de andere kandidaten vul ik een vragenlijst in waarmee ik mijn kennis van de muziek en dit soort orkesten verraad. Hoewel ik zelf altijd in een fanfare heb gespeeld, ken ik ook het ‘houtwerk’ van de harmonie wel. Thuis is het 3-1 voor de houtblazers. De klarinet, hobo en saxofoon hebben allemaal een riet in het mondstuk en dat maakt ze tot ‘hout’instrument. In tegenstelling tot de trompet die een volledig metalen mondstuk heeft en daarom tot de ‘koper’instrumenten behoort. Naast de vier blazers woont er ook nog een slagwerker in huis om het plaatje compleet te maken. En die doet veel meer dan alleen maar op een trommel slaan. Bij een concert is het altijd een feest om naar de slagwerkers te kijken die achter in het orkest steeds van plek en instrument verwisselen. Van drumstel naar grote trom, van triangel naar bekkens, van schud-ei naar xylofoon, van tamboerijn naar pauken.

Binnenkort ga ik iets hanteren dat al die instrumenten aanstuurt: het stokje van de dirigent. Of ik dat kan en hoe goed of slecht zal in de maestro-competitie die de Maassluise Harmonie heeft opgezet moeten blijken. Ik doe graag mee en hoop dat er op 5 november veel mensen komen. Niet zozeer om naar mij te kijken, maar om weer enthousiast te worden over de muziek die gespeeld wordt en wie weet zelf ook actief te worden. Ik kan uit ervaring zeggen dat samen spelen ongelooflijk leuk is. Ook al tijdens de repetities waar de dirigent je tien keer opnieuw laat beginnen. Want als het de elfde keer dan wel lukt dan geeft dat een kick die nog lang naklinkt in je oren.

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    6 juli 2016 at 09:41

    ”Steek Er Een Stokje Voor!”

  2. Aad Rieken
    6 juli 2016 at 09:06

    ”DIRIGEREN KUN JE LEREN”
    dat doe je niet zo(maar) raadsheren,

    Maar zoals het ook elders is,
    blijft het alsmaar bij proberen,
    ze slaan nog te vaak de plank mis!