Column: Strijkkralen

Morgen wordt mijn dochter 17 jaar. Een mooie leeftijd en zoals ouders dan altijd zeggen wanneer je kinderen ouder worden; wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik met haar rond sjouwde op mijn arm, dat de woonkamer een explosie leek van kinderspeelgoed en dat er een dagelijkse stroom van goedbedoelde ‘kunstwerkjes’ met trots’s avonds getoond werd als ik thuis kwam van mijn werk.

Overigens waren sommige van die kindertekeningen best wel bijzonder. Een kunstenaar in de dop leek ze, poppetjes met ogen als meloenen en lijfjes als peren, ledematen die alle kanten opstaken en gekleurd in een palet waar Hein de Kort jaloers op zou zijn.

Van de tientallen kilo’s aan papier die in al die jaren werden vol getekend, gekleurd, geschilderd en geplakt heb ik een klein stapeltje bewaard. Voor later.

Een andere fijne bezigheid van toen waren de strijkkralen.

Nog steeds een bron van vermaak begrijp ik van mede-columnisten.

Vaak eindigen die strijkkralen in neuzen waar ze niet meer uit terug te toveren zijn. Dat moet een dokter dan doen. Bij mijn dochter was dit geen strijkkraal maar een klein dobbelsteentje. Tot groot enthousiasme van de behandelend arts, die zoiets nog nooit uit een neus had getoverd!

Net zoals bij de vele tekeningen ging ook hier op; het doen was belangrijker dan het resultaat. Aan het creatieve proces werd met veel toewijding en enthousiasme gewerkt. Waren de kralen in een vorm gestreken dan was de uitdaging voorbij en werd er, net als bij de tekeningen, niet of nauwelijks meer naar omgekeken.

Dat deden wij ouders vooral. Want wie weet welk kunstzinnig genie er schuilging in dat kleine kinderhoofdje. Dat blijkt toch tegen te vallen. Niet dat ze niet creatief is hoor, dat is ze, maar een carrière als kunstenaar, nee dat zit er niet in. Voorlopig niet in ieder geval.

Misschien maar beter ook.