Nu hij weer in het land verschenen is worden de schoenen ’s avond weer hoopvol voor de schoorsteen gezet, de lootjes getrokken, de cadeautjes uitgezocht, de surprises bedacht en de gedichten geschreven.

Het geloof in hem heeft ons huis definitief verlaten maar de wens om bovenstaande te blijven meemaken lijdt daar nauwelijks onder. Zelf heb ik ook wel lol in het schrijven van de typische ‘belerende’ rijmpjes waarin wordt teruggeblikt op het afgelopen jaar – wat gaat de tijd toch snel – en toegewerkt wordt naar de onthulling van het ingepakte presentje.

Dat geldt pertinent niet voor het fabriceren van een surprise, wat ik tientallen jaren geleden dan ook resoluut heb afgezworen. Ik kan me nog een van mijn laatste serieuze pogingen herinneren toen ik een ingenieus uurwerk in elkaar had gezet. Door te draaien aan de wijzers van de klok moesten binnenin een aantal vervolgacties plaatsvinden waarna het alarm diende  af te gaan en het cadeau eruit moest floepen. Het bouwen had me heel wat zweetdruppels, plakband en nerveuze uurtjes gekost alvorens de generale faliekant mislukte.

Op een fonkelende uitvoering had ik daarna niet echt meer gerekend, maar toch steeg het bloed onaangenaam naar mijn hoofd toen de wijzers van de klok

zonder tastbaar resultaat
onder het oog van een twintigtal familieleden keurig hun rondjes draaiden zonder dat dit tot enig tastbaar resultaat leidde. In mijn herinnering heb ik in een belendende kamer nog geprobeerd een en ander vast te lijmen en te plakken om nog iets van mijn geschonden blazoen op te poetsen. Alarm en cadeau bleven echter halsstarrig weigeren om van hun aanwezigheid blijk te geven.

Deze mindere surprise-ervaring zal ongeveer in dezelfde periode hebben plaatsgehad als die in klas 6 van de basisschool. Met welke surprise ik een klasgenoot destijds had opgezadeld weet ik niet meer, maar degene waar een klasgenoot mij mee had opgezadeld des te meer. In eerste instantie reageerde ik opgetogen toen bleek dat ik de bekendste surprise van de klas toebedeeld had gekregen, zijnde een vrijwel ondoordringbaar stuk bakdeeg waarin zich het cadeau bevond. De afgelopen jaren had ik amusant toegekeken hoe anderen minutenlang aan het worstelen waren om de inhoud te openbaren en ook nu had het de weinig originele Henk behaagd om met dit stugge materiaal op de proppen te komen.

dramatische ontknoping
Terwijl ik mijn vingers pijnigde om door de deegbarrière heen te breken werd voortgegaan met de volgende surprise(s) en verloor de klas de aandacht voor mijn gezwoeg. Plukkend, trekkend en scheurend vond ik tenslotte in alle eenzaamheid de gewenste opening naar de lonkende schat. Allereerst viste ik een ijzeren puntenslijpertje uit de blubberige smurrie op waarna de speurtocht begon naar het hoofdcadeau. Na enkele minuten vruchteloos zoeken begon het tot me door te dringen dat dit surpriseverhaal tot een dramatische ontknoping ging leiden.

De puntenslijper is vermoedelijk nooit toegekomen aan zijn beoogde functionaliteit…

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

2 Reacties

  1. "tanteNel
    28 november 2015 at 11:06

    Mogelijk alternatief, Ron: naamloze, oningepakte cadeautjes, een dobbelsteen en keiharde afspraken. Nadere spelregels bij mij op te vragen. Gr. vanuit Down Under

  2. Aad Rieken
    28 november 2015 at 09:16

    ”SURPRISE,Maak Er (G)een Punt Van!”
    Zet Er (G)een Punt Achter

    ”DE PUNTENSLIJPER!”

    Je hebt er een punt aan gezogen,
    en kreeg er een punthoofd van.
    Maar als je de puntjes op i zet,
    dan is ’t geen punt maar ’n ban!