Je hoort het mensen regelmatig zeggen en ik doe hier vrolijk aan mee. “Dat is toevallig dat ik jou nu hier tegenkom!” Voor twee inwoners in Maassluis die elkaar treffen op zondagmiddag bij de Albert Heijn is dat op zich niet zo toevallig misschien. Misschien wel als twee inwoners uit Maassluis elkaar in de Albert Heijn in Ermelo tegen het lijf lopen. Dan zal het wel weer toeval zijn.

Of “Hé wat toevallig dat je me belt!” “Zat net aan je te denken”. Ja maar hoe vaak is het al voorgekomen dat je nét niet aan diegene dacht terwijl de persoon in kwestie belde of dat je juist heel veel aan die ene persoon denkt maar je tot op de dag van vandaag nog altijd in afwachting bent tot diegene je belt. Dat vergeten we op zo’n moment even voor het gemak.

Op dinsdagavond schrijf ik meestal mijn stukje voor de donderdagcolumn. Afgelopen dinsdagavond liep het anders omdat vriendin E. langs kwam. Spontaan en eigenlijk niet zo toevallig. We zien elkaar wekelijks maar nooit op dinsdag. Ik zat in elk geval niet nét aan haar te denken toen ze de tuin binnen kwam wandelen met exact hetzelfde jasje. Zonder het van elkaar te weten op dezelfde dag gekocht. Dit resulteerde deze avond in een interessante conversatie.

Want wanneer is iets nu toeval, een onsamenhangend verschijnsel, wanneer is het bijgeloof en wanneer is het gewoon een uitkomst van een bepaalde kansberekening? Op het moment dat vriendin E. en ik met hetzelfde jasje thuiskomen zal het wellicht te maken hebben met een stukje kansberekening. We waren beide in de Koningshoek, in verband met een stukje tijdgebrek, met een bepaald doel en een beperkte keuze aan mogelijkheden. Maar zodra we elkaar treffen met hetzelfde jasje zullen we tegelijkertijd roepen “dat is ook toevallig!” Zodra ik vervolgens online naar een jasje op zoek ben die vriendin E. niet heeft en ik log daarna in op Facebook zie ik dat jasje weer als reclame voorbij komen. Toeval? Nee, dan meer iets van cookies.

Een aantal jaar geleden kreeg ik toen mijn zoontje kritiek op de IC lag als niet-bijgelovige helende stenen. In die tijd liet ik niks meer aan het toeval over en heb ik deze stenen, tot op de dag van vandaag, in zijn buurt liggen. Toeval of niet, vanaf die ene dag ging het steeds een beetje beter. En dat gaat het nog steeds. De stenen worden zo nu en dan afgestoft maar verplaats zullen ze nooit meer worden. Never change a winning team. Ik begrijp dat die stenen een andere waarde hadden gehad als het niet beter was gegaan vanaf dat moment. Dan was het waarschijnlijk onzin of iets van stom bijgeloof geweest.

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik bepaalde toevalligheden zie. Als ik er nog langer over nadenk twijfel ik weer of het op toeval, pech, geluk, bijgeloof of op de wetenschap gegooid moet worden. Uiteindelijk krijg ik een beetje het [ *] Matrix – gevoel en dwing mezelf om te stoppen met deze gedachten. Wil deze column niet te lang maken natuurlijk.

Want of het nu om toeval, om wiskundige kansberekeningen of om een beetje bijgeloof gaat. Ik geloof het allemaal wel een beetje. Toevallig.

[ * ] The Matrix: een Amerikaanse sciencefictionfilm uit 1999

Martine Van de Merwe

Martine Van de Merwe

Interview specials | Columnist op donderdag 2014-2016 | 1x per maand | Copywriter & Tekstschrijver bij zininwoorden.nl |