Column: Toontje lager

Een van mijn favoriete bezigheden was het. Even afzonderen op mijn kamertje met een leeg cassettebandje en in mijn hoofd “When the Rain Begins to Fall” van Pia Zadora en Jermaine Jackson. Blauwe oogschaduw ergens vandaan halen, haarborstel in de hand en dan op tijd de REC-knop indrukken. Appeltje-eitje was het om mijn zangkunsten vast te leggen als klein meisje. Na afloop was ik soms best tevreden maar meestal iets teleurgesteld in het resultaat. Misschien had toen het acceptatieproces moeten beginnen. Hoe dan ook, de cassettebandjes verdwenen en de overtuiging van het bezitten van zangtalent werd steeds minder. Zingen is blijkbaar niet voor iedereen weggelegd, maar waarom bleef ik het dan toch zo leuk vinden?

Zo kwam een paar weken geleden het keuzeprogramma per mail binnen “wat doen we met het vrijgezellenfeestje van vriendin Dee?” Ik koos dolenthousiast voor optie B: een karaoke battle in Rotterdam. Gelukkig kozen de andere vrijgezellenvriendinnen hier ook voor en zo stond karaoke snel vast. En ik keek er naar uit, ieder zijn ding. Zo opende ik samen met een andere vriendin van Dee afgelopen zaterdag de battle tussen de twee teams met een redelijk fout tropisch nummer. Gewapend met zonnebril, hoed, hawaislinger en een Breezer ananas moest het toch gaan lukken. Alles ingezet om af te leiden van hinderlijke tonen en in de veronderstelling dat we met een clubje niet-natuurlijke zangtalenten waren.

Oké, de tekst ging net iets anders dan op het scherm. Een kniesoor die daar op let. Ik kijk liever naar het publiek dan naar zo’n scherm. Wat geeft het dat je steeds net iets later inzet? Het gaat toch om de performance? En iets van “als je het zelf maar naar je zin hebt?” Dat zijn toch de regels met karaoke? Laten we zeggen “Choose your battles”. Omstanders kunnen altijd nog een extra rookpauze inlassen of zo.

Met deze wetenschap kon het niet misgaan en had ons team al bij voorbaat gewonnen totdat ik erachter kwam dat de vrijgezel wél het talent had. Andere team uiteraard. De vrijgezel boog de avond compleet om. Door haar verrassende goede stem leek het niet meer om een zo fout mogelijke act te gaan. Jammer voor mij maar fijn voor de rest én voor het oor.

Misschien wordt het dan toch tijd om het te accepteren. Accepteren dat ik de microfoon beter niet écht aan kan zetten. Of gepaste afstand houd. Gewoon uit sociaal oogpunt naar de medemens toe. De zelfconfrontatie met de cassetterecorder is er niet meer dus voor mij maakt het niet meer uit. En nee, in ons huis heeft niemand de behoefte aan een of andere spelcomputer waarmee je zo gezellig mee kan blèren.

Duidelijk verhaal lijkt me. Het zingen loslaten is dus echt het beste. Alhoewel? Morgenavond is er weer het Meezing Spektakel “Maassluis Vol-Koren” in de binnenstad. Dat wil ik natuurlijk niet missen en zeker niet de smartlappen. Ik vind meezingen óók leuk. En daar gaat het toch om? Nu maar hopen op een grote talentvolle meezingende opkomst. Niet voor mijzelf, maar voor de mede-sluizers natuurlijk.