Ze zitten naast elkaar op een tweezitsbankje. In elkaar gedoken en moe gestreden. Ik zit er tegenover op een bijgeschoven keukenstoel. Als u mij op de man af vraagt hoe ik in deze situatie verzeild ben geraakt, moet ik u bekennen dat ik het niet helemaal meer weet. Een goede kennis vroeg me aanwezig te zijn en te fungeren als scheidsrechter. De rest werd voor me geregeld. Er moet een ruzie beslecht worden en niet zo’n kleintje ook. Hij heeft zijn biezen al gepakt en komt voor een laatste gesprek. Om te kijken hoe het nu verder moet met de financiële afwikkeling. Maar hij schreeuwt zo hard en dan durft zij niets meer te zeggen. Aan mij de eer om een en ander in goede banen te leiden.

Terwijl ik lekker in de tuin had kunnen zitten met een cappuccino en een appelpunt van de warme bakker, zit ik nu met een glas lauwe limonade waar de prik al zeker een week vanaf is. Ik kijk de troosteloze kamer rond. Geen boeken, planten of kaarsen. Geen liefde dus geen sfeer. Alleen 2 sensatietijdschriften die -in vol ornaat- de scheiding van een aantal sterren beschrijven. Daar bovenop ligt de afstandsbediening. De telefoon is op een onhandige plek op tafel neergezet. Als ik even later mijn ogen goed de kost geef, zie ik dat het is om 2 koffievlekken te verbergen, die er al een tijdje liggen.

Er loopt een hondje rond dat het ook niet meer weet. Hij kijkt me een beetje zielig aan, maar misschien is dat wel mijn persoonlijke interpretatie. Hij komt naast me zitten, precies op tijd want de ruzie barst los.
Zwamneus laat geen scheldwoord onbenut. Het gesprek komt nergens vandaan en gaat ook nergens heen. Als een voetzoeker vliegen de verwensingen heen en weer in de kamer, afketsend tegen de muren. Ik grijp dus in en stel haar in de gelegenheid iets te zeggen.

Het gaat vijf minuten goed. Dan begint hij weer te schreeuwen en ik begrijp inmiddels waarom ik hier zit. Het is –op zijn zachts gezegd- behoorlijk intimiderend. Zij kijkt naar mij. Tranen rollen over haar wangen.

Terwijl ik met een handbeweging en een vriendelijk woord hem even probeer te sussen, gebeurt het onverwachte. Ze staat op, grijpt een grote kristallen asbak en mietert hem met een atletische slingerbeweging door het raam. Een glazen lap van 3 bij 4. Ik slik, de hond kruipt onder mijn stoel en hij wordt lijkbleek.
Na een aantal minuten staat ze nog steeds op haar plek. Vuisten gebald en briesend als een stier.
“Als je het ergens niet mee eens bent, kun je dat toch gewoon zeggen.” fluistert hij ineens. Zij zakt op de bank en ik merk dat ze het laatste beetje energie dat nog over was, heeft gebruikt voor deze ‘slotrede’. Wanneer hij begint te huilen, haar vertelt hoeveel hij nog van haar houdt, schuif ik langzaam -met mijn voet- mijn tas naar me toe en maak me klaar om te vertrekken.

Seconden later liggen ze in elkaars armen. Ook het hondje loopt bij me weg.
Het glas zal moeten worden opgeruimd, maar voorlopig maken ze zich daar niet druk om, zo te zien. Tot zolang zet ik Snuffel daarom maar even in de keuken.

De zomer is begonnen en dat gevoel wil ik vasthouden. Terwijl ik naar buiten stap, neem ik een diepe snuif zuurstof.

Ik hoop dat scherven écht geluk brengen.
En de liefde? Ach, dat is en blijft een ingewikkeld thema.

Paulette Elens

Paulette Elens

Paulette Elens | Zondagcolumnist [ sept 2015 - sept 2016]

10 Reacties

  1. Gera
    19 juli 2016 at 15:53

    Gelukkig gaat het niet overal zo 😉 Goed geschreven!

  2. Connie Bouter
    18 juli 2016 at 12:16

    Zo goed geschreven weer ! En alsof ik er ook als onzichtbare bij zat joh. ik hoop dat mijn huwelijk nooit op deze manier zal gaan hoor.

  3. 17 juli 2016 at 12:55

    @Harrie
    wat zeg je me nu? Je wilt dat elke ruzie met scherven eindigd?

  4. 17 juli 2016 at 12:54

    En weer een huwelijk gered…

  5. Aad Rieken
    17 juli 2016 at 12:26

    ”Gooi Geen Eigen Glazen In!”

    Mijn ex ging sigaretten halen,
    ja dat was nog bij Piet van Straelen.
    Ze zei nog heel vlug,
    ik kom niet terug,
    de koek is op en dat was balen!

    Een geluk bij een ongeluk,
    in de broodtrommel lag zowaar,
    een snelle Jelle aan een stuk,
    dat maakte het wat minder zwaar!

    Met een kwinkslag en een glimlach,
    wens ik U een goede Zondag!!!!!!!

  6. Wilma
    17 juli 2016 at 12:17

    Mooi!!😢

  7. Emmy
    17 juli 2016 at 10:38

    Had mijn verhaal kunnen zijn !

  8. Charles van Hutten
    17 juli 2016 at 10:23

    Verwensingen die als een voetzoeker door de kamer heen schieten…..prachtig omschreven.
    Zeer herkenbaar verhaal ook.

  9. 17 juli 2016 at 09:55

    Liepen de meeste ruzies maar zo af. Geweldig verhaal.

  10. Marga Pieters
    17 juli 2016 at 09:53

    Prachtig verhaal weer, Paulette. En zo herkenbaar. Mijn oudjes, straks in augustus zijn ze 60 jaar getrouwd. Communiceren blijft moeilijk, maar dat de LIEFDE er is, is 1 ding wat zeker is!😊