Column: Tour de France

column 169

In de bibliotheek is momenteel een vitrine gevuld met allerlei (oud) materiaal dat betrekking heeft op de Tour de France. Plaatjes, sjaaltjes, reclame uitingen, jampotdeksels met wielrenners en nog veel meer, heel leuk spul over deze beroemdste meerdaagse wielerwedstrijd. Uiteraard staan er volop boeken bij over de Tour die geleend kunnen worden.

Toen ik de vitrine aan het bekijken was bekroop mij het gevoel dat de Tours van vroeger spannender waren, heroïscher, minder voorspelbaar. Dat kan door mijn leeftijd komen natuurlijk, op een zekere leeftijd ga je alles van vroeger in je gedachten mooier maken dan dat het was maar in dit geval is het aanwijsbaar zo.

Als je naar de eerste weken van de Tour de France kijkt, zoals ik regelmatig doe, kan je toch niet anders concluderen dan dat veel etappes heel voorspelbaar zijn en eindigen. Vlakke etappes, of etappes met halverwege een bergje of heuveltje eindigen vrijwel allemaal in een massasprint.

Het kan natuurlijk zo zijn dat je massasprint het toppunt van spanning vindt, ik vind er niks aan. Steeds dezelfde paar renners die op het allerlaatste stukje van de wedstrijd bepalen wie de dagzege mag bijschrijven. Alles wat er voor die tijd is gebeurd is van geen belang, niet spannend en nauwelijks interessant want de uitkomst van de dag staat al vast: massasprint.

In de bergen is het dan wat beter, daar zie je natuurlijk ook steeds de zelfde gezichten (de klimmers) maar daar gaat wel spanning vanuit, wie is er goed, wie zakt door het ijs, hoe doen de grote namen het? De renner die het best de tijdritten beheerst en redelijk tot goed de bergen kan bedwingen wordt de winnaar. In dit geval is dat Froome. Vanaf de eerste week al in het geel en ik verwacht tot aan het einde.

Nee, dan heb ik van de Giro d’Italia meer genoten. Misschien ook omdat daar nog wel eens een Nederlander een deuk in een pakje boter fietste maar ook omdat het allemaal een stuk minder voorspelbaar was.

De Tour de France gaat wat dat betreft steeds meer op de Champions League lijken, een paar dezelfde doen mee om de prijzen en alles wat er aan vooraf gaat wordt steeds minder leuk en interessant om naar te kijken. Jammer maar ik vrees dat er niets aan gaat veranderen.

Maar die tentoonstelling in de bibliotheek is dus wel zeer de moeite waard.