Column: Uitslover

Een beetje onwennig fietste ik dinsdag naar de atletiekvereniging om met mijn groep te gaan lopen. Onwennig omdat ik er de eerste les wel was maar de vier keer daarna door omstandigheden verhinderd was. Zou mijn conditie nog op peil zijn, was het groepje al heel hecht, mocht en kon ik nog gewoon meedoen? Je kunt maar onzeker zijn.

Het was gezellig druk in de kantine en ik meldde me bij de trainster en die had gelukkig gelijk begrip. Juist dinsdag was een baantraining en daar werd bekeken of ik alsnog bij de gevorderde beginners kon blijven. De sfeer op de baan was eigenlijk gelijk goed en ontspannen. Uiteraard deed ik mijn uiterste best en al met al viel het reuze mee. Lachen met de anderen om de rare paardenpassen die we moesten maken. Bonfire van Anky van Grunsven zou jaloers op me geweest zijn. Dan nog touwtje springen, ook zo’n activiteit die ik sinds mijn jeugd niet meer gedaan had. En ik kan u zeggen…. Dat valt nog helemaal niet mee. Het moet een hilarisch gezicht zijn geweest om zo’n groep te zien springen.

Het ging allemaal prima en ik mocht bij de gevorderde beginners blijven. Apetrots op mezelf, fietste ik weer naar huis. Net even een tandje harder door de adrenaline of door de endorfine. Wie zal het zeggen?

Donderdag was de echte test. Kon ik het hele stuk meekomen met de rest? Dit was eigenlijk de eerste keer voor mij om een gewone training mee te maken. Maar het ging allemaal zo vanzelf, je kletst wat onderweg, je krijgt wat aanwijzingen en het ging gewoon goed. Onderweg genoot ik van de omgeving, ik kwam op plekken waar ik nog nooit geweest ben. Wat wonen we toch mooi hier in Maassluis.

De zon brak een beetje door en ik genoot. Met elke stap voelde ik me beter en mijn zelfvertrouwen groeide. Een leuke hardloopgroep en een fijne vereniging wat ik er tot nu toe van meegekregen heb. Trainers die weten wat ze doen en volgens mij stiekem hun klokje vooruit zetten, of liep ik echt zo snel? Ik voel me thuis bij AV Waterweg.

Helaas kon ik de ladiesrun niet lopen een paar weken geleden, maar deze training was minstens zo’n grote prestatie. En stiekem….. vond ik het toch wel erg leuk om mijn medeloper redelijk makkelijk bij te kunnen houden. Ben ik dan toch een klein beetje een uitslover? Ik loop weer!

Corinne Hamoen