Column: Une belle histoire

Dat ene liedje blijft maar in mijn gedachten rondcirkelen. De melodie hoor ik, flarden tekst hoor ik, maar ik kan niet op de titel komen. En het laat me niet meer los. Het liedje past precies bij mij, bij een aquarel die ik kreeg van een nicht. Het kind op het strand en de liefde van de ouder. Gek word ik er van dat ik er niet op kan komen.

 “Een Franse avond in Koningshof” staat er in een tweet. Ik klik op de link en zie dat Alderliefste in Maassluis komt. Impulsief als ik ben, bestel ik direct twee kaarten en nodig een vriendin uit om mee te gaan. En daar zitten we dan, op de tweede rij in het theater. Met onze neus er bovenop als het ware.

Het optreden is in één woord geweldig en nooit saai. Gerard, de zanger, weet waarschijnlijk dat ik dol ben op rood want in een knalrood pak staat hij voor me en zingt, speelt gitaar en piano. Luc op drums krijgt overal een prachtig ritmisch geluid uit en zorgt ervoor dat ik niet stil kan blijven zitten. Dan is er Robert, met de aanstekelijke glimlach, op de bas. Een drie-eenheid deze mannen, een synergie.

Terwijl de zaal betrokken wordt bij het optreden, genieten wij met volle teugen. Een mengelmoes van allerlei genres. Uiteraard horen we de bekende nummers als “Une belle histoire”, het verhaal over de liefde en “Vivre, laat me”. Maar voor mij zijn het juist de onverwachte nummers die me raken. Als Luc begint met een opzwepend ritme, springt mijn hart op. “Le vent nous portera” wordt ingezet en ik begin te stralen. Een prachtig nummer met een nog mooiere tekst die me blij maakt. Ik maak een filmpje en plaats dat op Facebook. Tot grote hilariteit van mijn volgers overigens, want het filmpje duurt maar twee seconden.

De mannen vertellen grappige anekdotes en mooie verhalen. Dan komt het liedje over een kind en de ouder die er altijd zal zijn, het strand, de hemel. Het raakt me en ik laat een traantje vrij. Het strand is mijn veilige plek en de woorden treffen doel. Ik denk aan mijn vader en aan mijn kinderen. Naast mij hoor ik mijn vriendin meezingen en ze maakt volop foto’s. Wat een goed idee om juist haar te vragen mee te gaan. Na het optreden gaan we nog even op de foto met de drie mannen. Ontspanning is het woord van de avond.

Terwijl ik nog nageniet, blijft ik peinzen over de titel van het ene liedje dat me zo raakte. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, bedenk ik me. Ik stuur de band een tweet en vraag naar de titel. Binnen een paar minuten heb ik antwoord op mijn vraag. Het lied heet “De wind”. Ik luister en de woorden blijven hangen: Je t’amais, je t’aime, je t’aimerai. Ik was, ik ben, ik zal er altijd zijn.

Corinne Hamoen

[Red. hier kun je het lied ‘De Wind’ beluisteren]