Met het naderen van de vakantie lijkt de geest al in een staat van ontspanning terecht te willen komen, zich uitend in een nijpend gebrek aan inspiratie voor vaste taken zoals het schrijven van deze tweewekelijkse column.

Ook de huishoudelijke klusjes als boodschappen, de (af)was, schoonmaken en het in gareel houden van de kinderen gaan steeds vaker gepaard met flink gezucht, terwijl ik meer en meer toegeef aan het verleidelijke vluchten in online-spellen als Ruzzle, Chess Time en Wordfeud. Op het werk gaat veel op de automatische piloot – voor zover mogelijk in de turbulente sferen van het COA – en neemt het whiteboard met daarop de vakantiedata van de collega’s niet alleen letterlijk een centrale plaats in.
Frankrijk (fietsen) en Italië (kamperen) lonken maar kranen beginnen te druppelen, deuren sluiten niet goed meer, gootstenen raken verstopt en knopen vallen van broeken af. Gelukkig ben ik van oorsprong een bijzonder positief ingesteld mens (…) en slaag ik vooralsnog glansrijk in het oplossen van deze dagelijkse zeurderige problemen.

Dat geldt helaas niet voor de overlast die aan het ontstaan is op en rondom het schoolplein van het Spectrum.

In de loop van de jaren zijn we gewend geraakt aan incidenteel (nachtelijk) rumoer wat soms uitdraaide op zoveel (alcoholische) decibellen dat politie moest worden opgeroepen om de rust te doen terugkeren. Over het algemeen bleef het schoolplein echter voornamelijk overdag en doordeweeks een bron van onrust, zijnde uitgelaten kinderen die de verlossing uit hun  beklemmende lokaal vierden met gejoel, gespring en gezang.
Het ene stemgeluid is het andere niet want waar het gonzende gekrakeel van een schoolplein bijna rustgevend is geldt het tegenovergestelde voor pubers die bij nacht en ontij hun identiteit kracht menen te moeten bijzetten met het schreeuwen van korte krachtige oneliners.

Terug naar de actualiteit.
De afgelopen weken is het schoolplein buiten schooltijden het domein geworden van een tiental jongeren, die zich dagelijks urenlang met elkaar weten te vermaken. Helaas breiden zij hun domein ook uit naar aanliggende woningen waardoor er soms ballen in tuinen verdwijnen, op schuttingen geklommen wordt en de voordeurbellen overuren maken. De groep heeft ogenschijnlijk een sterke magneetwerking getuige het toenemende aantal jonge onbekende gezichten dat ik tegenwoordig waarneem bij het verlaten van de achterpoort.
De geur van sigaretten en andere rookwaar versterken het unheimische gevoel, dat extra gevoed wordt door het late uur waarop de (gedempte) stemmen elke nacht nog hoorbaar zijn.
Er mag dus inmiddels gesproken worden van een serieuze hangplek midden in een woonwijk wat een explosief mengsel is. Eerste contacten met de lange arm zijn inmiddels gelegd.

Hopelijk gaat het laatste jaar van het Spectrum aan de Fenacoliuslaan niet tot al te veel overlast leiden; ook al is het wrang genoeg bij uitstek voer voor Maassluise colums…

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

4 Reacties

  1. Aad Rieken
    11 juni 2017 at 05:48

    ”De Haan Kraait Geen Victorie!”

  2. Louwrens
    10 juni 2017 at 11:16

    Jij bent me er ééntje 😉

  3. Aad Rieken
    10 juni 2017 at 08:24

    ”SPEK-DRUM!”

    • Louwrens
      10 juni 2017 at 11:15

      hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha