Column: Vergelijkingen

De gezagvoerder geeft vol gas. Twee motoren zuigen lucht naar binnen en blazen die heet verbrand weer naar buiten. Die druk stuwt het vliegtuig naar een snelheid van 250 km/u waarop we met 189 passagiers en 6 bemanningsleden los komen van de grond. 79.000 kg leunt op de lucht en lift losjes naar 38.000 ft, ofwel 11.000 meter. Wat een beetje luchtdrukverschil tussen de onderkant en de bovenkant van de vleugel kan bewerken. Ik blijf het leuk vinden dat ik weet hoe het werkt, ook al is het al weer lang geleden dat ik de krachten die nu de vleugels naar boven buigen precies kon uitrekenen. Dat was voordat ik mijn beta-studie verruilde voor een alfa. Mensen grapten bijna steevast dat het mij zeker niet hoog genoeg ging, als ze hoorden dat ik was overgestapt van lucht- en ruimtevaarttechniek naar theologie. Ik beaamde dat uiteraard.

De grond zakt snel weg en myriaden lichtjes wijzen het menselijk krioelen aan dat ook in de nacht doorgaat. Van bovenaf gezien zijn alle mensen even klein. En vanuit dit hemelse perspectief is de verleiding groot om te denken dat ze ook allemaal gelijk zijn. Dat is niet zo. Of wel? In de moskee waar ik deze week even te gast was, kreeg ik de uitleg dat in de gebedsruimte alle menselijke verschillen wegvallen. Hier gelden de rangen en standen van de wereld niet. Er zijn geen gereserveerde plekken voor hooggeplaatsten. Zou dat ook voor president Erdogan gelden, dacht ik terwijl de gastheer verder vertelde. In de Groote kerk van Maassluis is er wel een speciale bank te vinden die vroeger voor de notabelen was. De rechte stoelen waren voor de rest. Terwijl Jezus nota bene in de Bijbel rijken consequent declasseert. Maar kerkmensen hebben wel vaker de plank mis geslagen. Gelovigen lijken soms net mensen.

Ik dacht aan de vijf pleegkinderen waar ik naast zat in de bus onderweg naar het vliegveld. En hoe ongelijk hun kansen zijn ten opzichte van kinderen van ouders die wel het vermogen bezitten, letterlijk en figuurlijk, om ze groot te brengen. Ik had eerder al aan het strand liggen denken aan de velen die geen weerstand kunnen bieden aan de zuigkracht van onze Westerse welvaart. Voorbij de streep van de horizon klimmen zij met veel te veel in gammele boten om de oversteek te wagen. Hoe kan ik ze ongelijk geven?

Weer op Hollandse bodem lees ik het enthousiaste verhaal van een vluchteling met status in Maassluis die dolblij is dat zij zich nu na vele jaren hard werken en geduld oefenen Nederlander mag noemen. Later op de dag ontmoet ik haar in de kerk. Ze trakteert glunderend op Hollandse zandkoekjes. Zij heeft de kans die ze kreeg met beide handen aangegrepen.

Wij zijn niet gelijk. En we krijgen ook niet gelijke kansen. Dat zie je niet vanuit de hemel, maar wel op de grond. Je hebt geen hogere wiskunde nodig om dat te kunnen uitrekenen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het ook bedoeling is. Daarom blijf ik hardnekkig geloven dat er een oplossing gevonden kan worden voor de menselijke ongelijkheid.