Column: Verhuisd

Het is gelukt, we zijn verhuisd. Ik weet niet waarom ik eigenlijk twijfelde of het wel ging lukken maar tijdens het inpakken van mijn huisraad vroeg ik me bij de groeiende stapel dozen steeds vaker af of alles wel in de verhuiswagen zou passen en waar ik het daarna bij aankomst in vredesnaam allemaal zou moeten laten.

Eenmaal ingepakt kon ik eigenlijk niet geloven dat al die spullen in mijn huis stonden en het leek me zelfs aannemelijk dat ik bij verdwijning van 80% van mijn dierbare spullen waarschijnlijk de helft niet eens zou missen.

Ik heb altijd wel geweten dat er stiekem een hoarder in me schuilde. Weggooien vind ik moeilijk en zonde. Het is niet dat ik bang ben dat ik het voorwerp ooit nog nodig ga hebben maar aan elk kledingstuk, fotolijstje, plantenbakje en troepje hangt een bepaalde herinnering. Als ik zo’n voorwerp of kledingstuk op een melancholisch moment nog eens door mijn handen laat gaan komt alles altijd weer boven; wat voor weer het was, waar ik het heb gekocht, met wie ik daar was en in wat voor staat van zijn in verkeerde. Soms is het fijn om een bepaald moment of gevoel even terug te halen en voor mij is het dus echt niet zo makkelijk om oude zooi gewoon weg te mikken. Ik gooi mijn fotoalbums immers ook niet zomaar in de kliko.

Mijn grootste nachtmerrie werd dus waarheid op het moment dat de vrachtwagen vol zat en mijn vriend me voorzichtig meedeelde dat ik misschien toch iets te veel spullen had om alles te verhuizen. De verhuizing van de grote meubels zelf verliep dan wel op rolletjes zoals verwacht; ons peperdure bed raakte uiteraard beschadigd en het hoofdbord paste niet door ons trapgat maar gelukkig kon ons slaapkamerraam er na het slopen van de originele gewichten en na het beschadigen van de verse laklaag er netjes uitgesloopt worden waardoor we uiteindelijk alle meubels wel binnen hebben gekregen. Mijn vader heeft alles daarna kundig in elkaar gezet en de verhuizing was een feit. Maar toen kwam de horror van het wegdoen en de rest van mijn spullen verhuizen dus nog.

De volgende dag waren mijn schoonouders zo lief om de mouwen op te stropen en heen en weer te blijven rijden tot al mijn troep op een veel te grote stapel midden in de nieuwe woonkamer stond. Van weggooien en opruimen is mijn schoonvader niet vies, dus ik besloot mijn weerstand tegen wegdoen even overboord te gooien en vrolijk mee te surfen op zijn weggooiflow. Soms hoorde ik mezelf hardop zeggen “weg ermee!” terwijl ik mezelf in mijn hoofd hoorde gillen: “NEEE joh! dat kan je toch niet wegdoen???!”.

Na een paar uur heb ik met dank aan mijn schoonvader mijn overtollige spullen weten te halveren en dat voelde tot mijn eigen verbazing eigenlijk toch best wel heel goed. Uiteraard zijn spullen die nog goed waren goed terecht gekomen en is de rest meteen weggegooid. Vanaf nu neem ik mezelf dus voor om niet meer te verzamelen en voor elk nieuw item wat ons huis inkomt iets anders weg te doen. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken.