Column: Verval

Ik kijk als een berg op tegen het ouder worden. Gelukkig is het nog niet zo ver, hoewel mijn lichaam af en toe tekenen geeft van definitief afscheid nemen van weinig gebruikte functies.

Ik ben tien jaar geleden gestopt met volleybal vanwege een mysterieuze schouderblessure. Ik tobde al een heel seizoen met een schouder die eerst een half uur spelen nodig had voordat hij een beetje pijnloos was. Mijn huisarts wist er geen raad op of had het te druk met de gemeenteraad, mijn fysiotherapeut wist ook de oorzaak niet te duiden en zijn jonge invalster – amper afgestudeerd – noemde mij een aansteller. Gelukkig voor haar was die schouder in het ongerede anders had ze van mij een smash kunnen krijgen in her face, pedant madameke.

Een paar maanden later loste ik het raadsel zelf op. Dat schijnt bij mij te horen: als iedereen het erbij laat zitten, los ik het zelf op. Het bleek dat mijn slaaphouding al een jaar zodanig was dat ik met gestrekte arm onder mijn kussen door lag: permanente spanning en dus overspannen zenuwbanen. Binnen een maand – even oefenen op die andere houding – was het euvel voorbij. Die vreemde houding kwam voort uit het rekening houden met de vederlichte slaap van mijn vrouw, die al meer dan vijftien jaar ME/CVS ( en veel meer) heeft. Ik moet toch wat voor haar over hebben. Enfin nu tien jaar later heb ik een vergelijkbaar probleem. Op zoek naar weer een nieuw standje voor in bed, slaapstandje wel te verstaan.

Wat heeft dat met ouder worden te maken?

Ik merk dat ik sedertdien sportloos door het leven ben gegaan. Het lichaam levert steeds meer spierkracht in en ik voel mij bij sommige inspanningen echt een… nou ja laat maar. Ik zie dat mijn “Wet van Ravestein” ook nu weer opgaat.

Wat je tot stand brengt, moet je ook in stand houden anders komt verval

Ik pas die visie altijd toe op: huis, auto, relatie, hobby, maassluis.nu enzovoort, maar nu blijkt het dus ook voor het lichaam toepasbaar. Er zijn nog meer verschijnselen die op verval duiden, maar dat valt alleen mijzelf op en dus houd ik dat voor mij. Geen haan die ernaar kraait.

Wat is dan die berg? Vervoer.

Mijn schoonmoeder maakt al meer dan tien jaar jaar gebruik van aangepast vervoer. Wat een misdadige bezigheid is dat! Ze bespreekt een rit die haar om 13:00 uur bij ons moet brengen. Ze mag blij zijn als ze om 14:30 arriveert. En dat gebeurt niet een enkele keer, maar altijd, ik herhaal altijd, meer dan tien jaar. Ze kan verhalen doen waar ze allemaal heen gesleept wordt. Gruwelijk. Half Zuid-Holland doorkruisen voor een ritje vanuit Rotterdam Zuid dat maaar 20 minuten hoeft te duren.

Ik hoop nog lang mijn rijbewijs te hebben, maar als het over een jaar of twintig niet meer lukt, wil jíj mij dan alsjeblieft vervoeren?

Alsjeblieft?…