Column: Vervelen

Vroeger, in mijn tienerjaren, was ik wereldkampioen vervelen. Ik kon me vervelen als geen ander. Urenlang kon ik op de bank hangen, liggen, zitten zonder me al te veel te verroeren. Mijn moeder dreef ik hiermee tot aan waanzin grenzende razernij. Nou ja, ze vond het maar niks. Ik moest wat van haar gaan doen, naar buiten, met vrienden.

Zelf had ik nergens last van, ik had niet het idee dat ik iets miste en terwijl ik hing en lag overdacht ik van alles en nog wat. Denk ik. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer precies wat ik dacht. Of dat ik dacht, misschien ook wel niet. Misschien lag ik wel een soort van te vegeteren.

Toch vermaakte ik me prima. En ik vond het al helemaal geen zonde van de tijd.

Mensen die mij nu kennen zullen zich bij het beeld dat ik hier schets, nauwelijks iets kunnen voorstellen. Tegenwoordig ben ik bijna alle uren van de dag bezig met werk, hobby, liefhebberij, passie en nog wat van die dingen.
Nu heb ik weleens gelezen dat pubers het nodig hebben om niets te doen, om rond te hangen, een beetje te kletsen, te niksen. Dat ze dat juist heel erg nodig hebben op die leeftijd. Ik geloof dat.

Toch denk ik dat mijn ‘vervelen’ kwalitatief beter vervelen was dan tegenwoordig het vervelen is. Echt vervelen kan de jeugd eigenlijk niet meer. Dat komt door de altijd aanwezige afleiding van de telefoon. Altijd en overal is er aandacht, is er contact en communicatie. Dat was in mijn tijd niet. Er was de radio maar dat was ondergaan, luisteren, niet actief.

Soms gun ik pubers de tijd waarin ik me verveelde. Echt vervelen, met niks en urenlang. Heerlijk!