Column: Visite

Zaterdagavond 19.45 uur. Het huis is tip top, er staan verse bloemen op tafel en de fruitschaal ligt vol. Ik verheug me altijd op dit moment. Meestal ga ik dan naar Canvas, de Belgische zender, zonder reclame, dus ook vanavond, om te kijken naar ‘The Edge’.

Ik maak een zalmmousse voor op warm stokbrood. Zalmsnippers mengen met crème fraîche en de staafmixer erop. Lekkers in een handomdraai. De film begint om 20.40 uur. Ik heb dus nog even.

Plotseling slaat Filou aan en waarschuwt zo dat er iemand aan het hek staat. Ik steek mijn neus om de hoek van de keuken maar het kwaad is al geschiedt. HET zwaait. Er is geen ontkomen meer aan.

Het is het meest saaie stel van het Westelijk halfrond.

Dit stel is dodelijker dan roken ooit zal zijn. Ik moet ze niet aankijken denk ik. Mijn ogen verraden me en ze staan op een Tsunami.
“Had even gebeld,” zeg ik zo aardig mogelijk. “Oh joh, het was een impuls,” giechelt ze “we zijn wezen eten en dachten bij jou nog even een bakkie te doen.” Ze barricadeert de voordeur.

Nu weet ik, uit ervaring, dat lavendel motten verdrijft en vraag me dus af of slechte koffie hetzelfde doet met ongewenste visite. Gedreven door wanhoop, besluit ik het onmiddellijk uit te proberen.

HET stapt naar binnen en neemt mijn love seat en de hocker van Filou in gebruik, die afdruipt en onder mijn bureau gaat liggen. Ik vlieg direct de keuken in voor mijn heksenbrouwsel.

U moet weten dat ik normaal een heerlijke cappuccino maak. Nou ja dat wil zeggen 2 apparaten doen dat. Een maakt de koffie en de ander klopt de melk op. Maar ik laat ze nu even voor wat ze zijn. Ik maak koffie met een ouderwets koffiefilter, lekker slap, leng hem aan met koud water en giet er vervolgens een scheut koude melk in. Eenmaal terug in de woonkamer zeg ik: “Drink gauw op, anders wordt íe koud en dat is zonde.”

Zij kakelt aan een stuk door. Het is een nietszeggend verhaal met veel non-informatie tussendoor zoals: het was dinsdag, het regende en de wasmachine was kapot.
Hij zegt niks. Hij kijkt alleen maar uit het raam en geeft daarmee te kennen hier eigenlijk helemaal niet te willen zijn en liever nu achter zijn computer te willen zitten.

Als zij, na een paar minuten, haar beker koffie oppakt, MOET ik kijken. Haar ogen rollen heen en weer en ze is zowaar haar verhaal kwijt. “Lekker bakkie hè?” vraag ik haar terwijl ik een lach moet onderdrukken. Ze knikt nietszeggend en ik gluur naar de klok. Nog 30 minuten voordat de film begint.

Ik probeer hém te bombarderen met moeilijke vragen en dat werkt goed. Hij gaat wiebelen en wrijft zijn voeten over elkaar. Zij krijgt geen aandacht meer en opeens is het niet meer leuk. Ze willen ook stellig geen 2e kop koffie meer en ik bluf: “Ah joh, het was nét zo gezellig.” Ze staan op. Eindelijk.

Het duurt nog 5 minuten voordat ze goed en wel luid toeterend de straat uitrijden. Het is volbracht. Filou springt zuchtend terug op zijn hocker en ik trek, moe maar heel voldaan, mijn plaid over me heen. Net op tijd, terwijl de muziek het begin van de film aankondigt.