Column: Vogelman

Vanaf de andere kant van het plein zie ik hem al staan. Een man van een jaar of 70, die wat wazig staat te kijken naar de boom waartegen hij zijn fiets heeft geparkeerd. Terwijl mijn zoon opgewonden tegen me praat en wel tien keer zegt dat hij superblij is het met boek dat hij net heeft gekocht, blijft mijn blik gericht op de man.

Wat is er toch met die boom? Ik zie niks bijzonders. Als we passeren, spreekt de man plotseling mijn zoon aan. “Wat denk je dat er met die kauw aan de hand is?” We kijken met z’n allen naar de boom, alsof het heel normaal is om op een doordeweekse dag met een wildvreemde over een kauw in een boom te praten.

Een nogal ruig uitziende grijsachtige vogel zit op een van de onderste takken. “Hij is in de rui,” constateert mijn zoon. De man kijkt hem verheugd aan en knikt. Wat volgt is een verrassend gesprek tussen een bejaarde opa en een elfjarige jongen. Opa weet niet dat zijn gloednieuwe gesprekspartner een soort wandelende dieren-encyclopedie is, met een zojuist aangeschaft dik vogelboek in het tasje in zijn hand. De man vertelt honderduit over vogels, over zijn inmiddels overleden vrouw met wie hij op reis ging om vogels te spotten. Over zijn vriend die een vogelopvang heeft in Engeland. Dat die vriend en hij de Latijnse vogelnamen gebruiken om elkaar goed te kunnen begrijpen. Mijn zoon stelt vragen en het tweetal wisselt in no time belanghebbende vogelweetjes uit. De opa fleurt zichtbaar op, mijn zoon hangt aan zijn lippen. Het duurt zeker een halfuur voor we afscheid nemen. Dan stapt opa op zijn fiets, wij lopen verder. Allemaal een beetje blijer door zomaar een gesprek met een wildvreemde, op een doordeweekse dag.

Jacqueline Bouwmeester