Column: Volwassen Vader

Met ingang van morgen heb ik een kind minder, ben ik het alleenrecht op de auto kwijt, gaan de ziektekosten omhoog en de kinderbijslag omlaag en komt er een stemgerechtigde bij in huis.

De aanstaande officiële volwassenwording kwam gisteravond ter sprake aan de eettafel en leidde tot een advies van de middelste dochter om een ‘throwback’ in mijn column te plaatsen.  Niet bekend met dit fenomeen van Instagram en Twitter informeerde ik onschuldig naar wat voor zak (‘bag’) ze bedoelde waarna ik op een hoongelach werd getrakteerd door de gevorderde social media gebruiksters.
Er werd dus een terugblik bedoeld op die afgelopen 18 jaar en dan niet middels foto’s zoals het in de hedendaagse beeldcultuur gebruikelijk is maar in woorden die die beelden in gedachten op moeten roepen.

Uiteraard is 30 oktober 1998 een onvergetelijke dag gebleven toen de nachtrust al kort na de dagwisseling werd verstoord, gevolgd door een aantal zeer bewogen uurtjes – waarvan ik de lezer de (bekende) details gaarne wil besparen – en een prachtig eindresultaat, dat zich een week of drie te vroeg aandiende.
Bepaalde herinneringen zijn overheersend zoals het doorknippen van de navelstreng, de aanvankelijke rare puntvorm op haar achterhoofd, het gele ijsmutsje en haar vredige gezichtje in bed tussen haar vermoeide en bewonderende ouders en het nieuws dat ze beter naar het ziekenhuis kon gaan vanwege haar gele huidskleur.

Meest confronterende of ontroerende moment kende ik echter pas een paar weken later toen ik in de wieg in twee weerspiegelende donkere ogen keek en me ineens een nooit eerder ervaren gevoel bekroop van verbondenheid. De oerkracht van de genen zal ik maar zeggen.

Daaraan gerelateerd wist een vrouwelijke collega me gisteren heel stellig te vertellen dat van alle kinderen de eerstgeborene altijd het meest op de vader lijkt, maar denkende aan de andere 2 dochters wilde ik dat niet direct beamen. Feit is wel dat de eerste geboorte de meeste indruk op me heeft gemaakt.

De tijd schrijdt voort en voor je het weet sta je daags voor haar tiende verjaardag op een druilerige baan van Haag Atletiek te kijken naar opnames van Zappsport met Troy Douglas en Ron Boszhard, waarin ze haar gedroomde tijd van onder de 10 seconden op de 60 meter probeert te halen. Een paar weken later volgt dan de uitzending en zie je diezelfde donkere ogen weerspiegeld in een plas water, waarvan in dit geval miljoenen landgenoten kunnen meegenieten.
Talrijke mooie vadermomenten blijven zich aandienen, mede dankzij de gezamenlijke liefde voor de atletiek, en dan is ineens het moment daar dat je gesommeerd wordt om komende zaterdag het huis te verlaten omdat ze haar feestje naar de volwassen leeftijd graag alleen wil vieren met vrienden.

Hoe duidelijk wil je het hebben: in een ommezien is het schatje in de wieg verworden tot de vrouw die wil dat ik er uit vlieg :-).