Er zijn er meer, maar mijn portemonnee is toch wel zo’n ding dat kan rekenen op een hoop hilariteit in mijn mannenhuishouding. Meestal moffel ik hem dan ook weg, ver uit hun zicht, om hun aandacht er maar vooral niet op te vestigen. De enkele keer dat ik het vergeet, kan ik me wel voor mijn kop slaan.

‘Wat is dat voor monsterlijk ding?’

‘Jouw portemonnee?’

‘Wat zit er allemaal in dan?’

Hij is inderdaad goed gevuld. Niet met geld, maar met pasjes. Spaarpasjes. Ik spaar nu eenmaal graag en ik verzamel alle pasjes in mijn portemonnee. Hoe stom was het dat ik uitgerekend die keer – toen ik die grote aankoop deed – het spaarpasje van de betreffende winkel niet bij me had. Vanaf dat moment had ik me stellig voorgenomen, dat dat mij nooit meer overkomen zou. Vandaar ook mijn ronde, weldoorvoede portemonnee, barstensvol pasjes.

Al mijn verklaringen ten spijt, deze vrouwenlogica gaat er gewoon niet in, bij mijn mannen.

Want, zo luidt hun mannenlogica, heb je tegenwoordig niet van die fantastische apps op je telefoon, waar je al je pasjes kunt digitaliseren en dus altijd overzichtelijk bij de hand hebt, als je dan zo nodig moet sparen…

Ongetwijfeld hebben ze gelijk met hun logica, maar ik loop nu eenmaal een beetje achter in dat opzicht. Hoe vaak het niet voorkomt dat ik mijn telefoon vergeet of onopgeladen in mijn tas heb zitten…

Nee, ik heb al die pasjes gewoon veel liever – ouderwets of niet – ‘live’ voor het grijpen.

En dat sparen praten ze, ondanks hun grapjes hierover, ook niet uit mijn hoofd. Het heeft me al heel wat leuke kortingen en presentjes opgeleverd.

Zoals afgelopen week. Met één van de jongens ging ik op schoenenjacht en gelukkig vonden we al snel het paar dat het móest zijn. Gelukkig, want het winkeldrama met mijn mannen is op zich al een column waard.

Gelukkig dus vonden we deze keer reuze snel een paar schoenen voor hem, al vielen ze eigenlijk buiten het budget.

Aarzelend keek hij me aan, maar ik knikte hem geruststellend toe, om bij de kassa bijna triomfantelijk een spaarpas uit mijn dikke, afschrikwekkende portemonnee tevoorschijn te toveren, waarvan ik nog wist dat die me deze keer een fikse korting zou opleveren.

Op het moment dat de kassa het eindbedrag aangaf, meende ik toch serieus iets van bewondering te bespeuren in de ogen van mijn zoon. Hoe graag ik het hem ook had ingepeperd, ik zei wijselijk niets. Ik beperkte me tot een, wellicht wat superieur, lachje.

Want een bewering van mijn kant dat hij anders maar mooi die schoenen misgelopen zou zijn en dat ik dus zo gek nog niet ben met mijn spaar-tic, zou hem ongetwijfeld net een tandje te ver zijn gegaan. En dat… dat snap ik best. Ik vind het zelfs heel logisch. Vrouwen begrijpen zulke dingen nou eenmaal…

Irma Moekestorm

Irma Moekestorm

Woensdagcolumnist | Schrijver | Dichter bij www.knipoog.nu

3 Reacties

  1. ria
    30 maart 2016 at 09:27

    Ja Irma zo gaat dat, ik snap het en voel helemaal met je mee, al dat sparen is onzin tot dat….. Er een voordeeltje uit te halen is, dan is het toch wel leuk vinden de mannen die het onzin vonden.

  2. Paulette Elens
    30 maart 2016 at 09:21

    Wie wat bewaart……….

    En lieve jongen, hoe lopen je nieuwe schoenen?

  3. Aad Rieken
    30 maart 2016 at 08:42

    ”Wie De Schoen Pas(t) Trekke Hem Aan!”

    Te Pas En Te Onpas,Komt De Pas Van Pas!