Column nr: 160

Van een vriendelijke collega kreeg ik een vulpen voor mijn verjaardag, een verlaat verjaardagscadeautje. Met extra vullingen. Het was weer even alsof ik een jaar of veertien was.
Ik herinner mij mijn eerste vulpen nog goed. Het was een goedkoop exemplaar met een redelijk dik bebolde pen waarmee je dus lekker vet kan schrijven. Ik was er blij mee want ik vond dat het schrijven met een vulpen ‘beter’ was dan het schrijven met een gewone bic ballpoint (zo noemden we balpennen destijds). Waarom kon ik niet precies bedenken maar ik vermoed dat het te maken had met het letterlijk fysiek beleven van het schrijven. Het was alsof je, als je met een vulpen schreef, de inkt uit de top van de pen zag vloeien op het papier. Dit in tegenstelling tot het schrijven met een balpen, waarbij je niks zag vloeien, je schreef en het stond er.

In de jaren die volgden schreef ik vaker met een vulpen, zo had ik nog jaren een plastic groene, een houten vulpen en een vulpen uit een setje (samen met een balpen, die al snel op was en verdween) die ook nog eens een vulling had waarmee je inkt uit een potje kon opzuigen zodat je geen plastic vullingen meer nodig had.

Inkt uit een potje, prozaïscher kan het toch eigenlijk niet worden.

Toch is het alweer jaren geleden dat mijn laatste vulpen in een la verdween om er nooit meer uit te komen. En dan nu ineens weer een nieuwe. Een Stabilo nog wel, het merk waar mijn kinderen op de basis school mee moesten schrijven omdat ze daar beter en netter mee leerde schrijven. En dat is echt zo, ik zie mijn handschrift weer diezelfde vloeiende rondingen krijgen van weleer, het gracieuze gevoel dat ik krijg als ik ermee schrijf. De grip van de vulpen in mijn hand, dat gun je een ieder.

In een tijd waarin we steeds meer ‘schrijven’ door simpel met onze vingers op toetsen te tikken of op glazen platen letters aan te drukken is het gevoel van het schrijven met een echte vulpen van een ongekend genot en luxe die ik iedereen gun. Laat je meevoeren door het hanteren van een vulpen, het creëren eerder nog dan het schrijven, het fysieke neerleggen van woorden op het papier die daarna nog heel even nat zijn en blijven.

Niks wereldvrede, ik ga voor: Iedereen een vulpen! Dan komt die wereldvrede vanzelf.

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    31 maart 2017 at 08:53

    Ik Ging Voor;Iedereen Tulpen,Een Letter En/Maar,

    ………….”EEN WERELD VAN VERSCHIL!”………….

  2. Corinne
    31 maart 2017 at 08:52

    Ik was altijd een beetje jaloers op mensen die mooi met een vulpen konden schrijven. Ik had altijd vlekken, blauwe vingers en vegen door mijn schrijfwerk. Ik hou van vulpennen. Helaas kan ik er nog steeds niet mee schrijven, mijn vingers doen pijn. Toch wil ik ook een vulpen. En… wereldvrede ❤️