column nr 42

Waar de Furieade al niet goed voor is … Ondanks het slechte weer moest en zou ik toch even een rondje over de braderie maken. Ik moet zeggen dat er geen mensen voor mijn voeten hebben gelopen. Hier en daar moest je even uitwijken voor een paraplu maar ondanks dat vond ik het toch even leuk.

Sander woont al zijn leven lang in Maassluis dus gebeurt het nog weleens dat hij een bekende tegen komt. Zo ook op deze feestelijke dag. Het gesprek duurt … en duurt …

Maar dan kunnen we verder. Sander begint zijn verhaal. Hé Es, die man had ook een piep in zijn oor en na één bezoek aan iemand was hij er van af.

HO, STOP , WIE , WAT, WAAR???

Dat wist Sander even niet meer. Natuurlijk laat ik hem gelijk achter die beste man aanrennen voor alle informatie. Ik voeg me bij het gesprek en krijg weer een sprankje hoop. Want een leven zonder piepjes, ruizen, suizen en weet ik wat ik allemaal denkbeeldig hoor, dat zie ik wel zitten!

Ik vraag mijn vader of hij deze fysio met een speciale behandelmethode wil bellen. Dat gebeurde ook. Met afspraak en al krijg ik mijn antwoorden.

En zo zit ik dan een aantal dagen later in de auto. Samen met mijn vader. Mijn geweldige begeleider. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Dat verhaaltje gaat bij hem wel op. Altijd en eeuwig staat hij mij bij bij dingen die voor mij moeilijk zijn qua gehoor.

Goed. Terwijl de man mij behandelt en achter me staat, zegt hij mij wat ik moet doen. Nee hij kan me niet aankijken want hij heeft me in de houdgreep. Dus komt mijn vader voor me staan om te zeggen wat ik moet doen. Dat moet er ook erg charmant uit hebben gezien. Niet dus! En dan zeggen ze dat ik een tolk of vrijwilliger mee kan nemen. Nou ben ik dolgelukkig dat mijn vader mee was. Ik zou me kapot schamen bij een vreemde.

De fysiotherapeut gaf duidelijk te kennen dat hij niet zoveel hoop had dat het zou werken. Maar niet geschoten is altijd mis. Over twee weken mag ik nog een keer en dan weten we meer. Tot nu toe merk ik nog geen verandering.

Hoop doet leven en hoop blijf ik altijd houden. In ieder geval heb ik een gezellige middag met mijn vader gehad en ook dat is mij heel veel waard!

Wordt vervolgd.

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

1 Reactie

  1. Marga Jansen.
    2 november 2017 at 19:14

    Hoop doet leven!
    Het zou wat zijn….ik duim voor je!xxxxxx