Afgelopen zondag waren er zo’n 15 duizend enthousiastelingen die zich gingen wagen aan een rondje hardlopen door Rotterdam over brede asfaltwegen en smalle fietspaden, waarbij onder meer twee keer de Erasmusbrug opdoemde als obstakel en tegen het einde de Kralingse Plas gerond werd. 

Het was de 36e keer dat dit rondje van 42 km werd georganiseerd en elk jaar blijken meer mensen zich tot het evenement aangetrokken te voelen of het nu als deelnemer of als toeschouwer is. Het past in de tendens van de groei die festivals, concerten, corso’s en andere massale buitenevenementen meemaken, maar de bezoekers daarvan hebben niet de merkwaardige masochistische inslag van de marathonloper.
Want wanneer iemand 42 km gaat hardlopen mag hij best binnen dat kader geplaatst worden. Na een bepaalde tijd gaat het lichaam namelijk signalen geven dat je beter kunt stoppen. Sta je als toeschouwer tussen de 30 en de 40 km aan de kant staan dan zul je vrijwel alleen lelijke verwrongen gezichten zien waarin holle ogen een wanhopig verlangen uitstralen naar het einde van de martelgang.

Vaak wordt aan marathonloopsters de vraag gesteld wat zwaarder is, een bevalling of een marathon lopen. Dat levert geen eenduidige antwoorden op, al naar gelang de lengte van de bevalling wellicht, maar algemeen huldigt men de stelling dat je met een marathon vrijwillig kunt stoppen en met een bevalling niet.
Echter, hoe vrijwillig is dat stoppen eigenlijk?

Van tevoren wordt een doel gesteld en zelfs als dat slechts het uitlopen van de marathon betreft, voelt het voor jezelf bijzonder onaangenaam als dat doel niet gehaald dreigt te worden. En hoe ga je dat straks uitleggen aan het thuisfront, je collega’s, je hardloopmaatjes en je Facebookvrienden? Zelf passeerde ik zondag na 41 km op de Blaak een hardloper die kort achter elkaar twee keer viel en desondanks aanstormende toeschouwers afweerde omdat hij verder wilde.
Verder naar die lonkende Coolsingel. De dood of de gladiolen.

Ongetwijfeld staat ook die ongelukkige hardloper volgend jaar gewoon weer aan de start.
Want hij heeft een mooie maandenlange voorbereiding gehad waarin hij zich na saaie werkdagen kon uitleven in (gezamenlijke) trainingen, hij heeft iets voor tienen luidkeels meegezongen met het ‘you never walk alone’ van Lee Towers en zijn medelopers gemeend succes gewenst, heeft onder een muzikaal hartritme de eerste honderden meters op de Coolsingel afgelegd en gezien hoe gezellig druk het op de Erasmusbrug kan zijn om vervolgens in een fijne cadans te komen terwijl de zon Rotterdam in zijn volle voorjaarsglorie liet zien. Die herinneringen zullen sterker zijn dan zijn pijnlijke ervaringen bij 41 km. Om nog maar te zwijgen over het gelukzalige gevoel dat hem overviel toen hij uiteindelijk langs de juichende menigte waarschijnlijk toch hardlopend de laatste honderden meters op de Coolsingel aflegde.

Sommige verslavingen kun je weerstaan, maar tegenover andere sta je volkomen machteloos.
Wantrouw dus diegene die zegt zijn laatste marathon te hebben gelopen. Hij weet zelf beter.

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

3 Reacties

  1. "De vorige buuf"
    16 april 2016 at 17:51

    Leuk, sportief en beeldend beschreven. Hou vol! ( met beide…)

  2. Aad Rieken
    16 april 2016 at 09:52

    Is Het Nou Goal Of Kool,
    In Elk Geval Is Het Cool!

  3. Aad Rieken
    16 april 2016 at 08:39

    ”Ma(a)r-At(h)-(R)on Wel Genoeg Goal (singel) Hydraten.”