Column: Wanneer de blaadjes vallen

De herfst is weer aangebroken. Ik heb er niets mee.

Er zijn mensen die de herfst een heerlijk jaargetijde vinden met zijn wind, regen en herfstkleuren, vallende blaadjes en vroeg donker worden. Lekker door de dode bladeren banjeren, paddenstoelen bekijken en je in een flinke windhoos zeiknat laten regenen.

Ik niet. Niet omdat ik de herfstkleuren niet mooi vind, ik vind ze prachtig, niet omdat ik door de vallende blaadjes depressief word of dat ik niet tegen vroeg donker kan. Voor mij is de herfst een opmaat voor de winter en als er een jaargetijde is waar ik nog minder mee heb dan is het de winter.

Mijn van nature opgeruimde gemoed kan ook heel goed tegen het donkere, het afstervende en het koud en onstuimige karakter van de herfst. Het is een optelling van al die zaken waar ik niks mee heb.

Doe mij maar de lente, het frisse groen, de lentezon, de geur van nieuw en fris. En daarna de zomer waarin alle beloftes die door de lente zijn gedaan worden ingelost. Met warm zwoele zomeravonden, licht dat maar niet lijkt te doven en natuur die je oppakt, meeneemt en verrast.

De herfst en de winter kom ik wel door, al valt ie me dit jaar zwaar. Afscheid en loslaten in de herfst is krachtiger, intenser door de omstandigheden. In de herfst wordt al zoveel losgelaten en wordt er al van zoveel afscheid genomen.

Ik koester dan ook elk zonnestraaltje, elke verhoging van de buitentemperatuur waardoor ik met mijn jas open naar buiten kan. En ik wacht, rustig en met de zekerheid dat over een half jaar de lente zich weer aandient.