Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Esther voelt zich nog steeds hondsberoerd. Sterkte! Echter: belofte maakt schuld. Daarom vandaag een column op herhaling. Deze is uit 2017. Zou het nog steeds zo erg zijn? Laat jouw reactie achter onder de column.

Redactie

Op de dag dat de column verschijnt kom ik precies drie weken, bijna dagelijks, in het ziekenhuis. Op bezoek. Ik kwam voor het eerst in dit ziekenhuis. Mijn eerste indruk is zeker positief. Ik vind het niet zo’n eng, steriel, naar Dettol ruikend ziekenhuis. Maar dan, drie weken later denk ik hier heel anders over. Geef mij maar die Dettol lucht!

Als je het ziekenhuis in komt, loop je automatisch langs het restaurant. Je kunt er broodjes eten, ze schenken een kop koffie en verkopen wat artikelen. Zo ook een aantal kranten. De kranten staan netjes in een speciale krantenrek, maar … wat ben ik geschrokken van dat rekje zeg. Dat zit werkelijk helemaal onder de stof en spinnenwebben! Het lijkt me toch niet meer dan normaal dat als je daar werkt en ’s ochtends de kranten in het rek legt, dat je dat ziet en er even een doekje overheen haalt.

En dat in een ziekenhuis???

klik op afbeelding om uw gruwel te vergroten

In eerste instantie denk ik nog tja misschien uitzendkrachten die dit niet weten of zo, maar nu weet ik wel beter. Als je drie weken achter elkaar komt, ga je steeds meer zien. En geloof me, dit is echt bizar. Zo wilde ik ook een bezoekje aan het toilet brengen maar ben er zo weer uitgelopen. Wat een vieze zooi! Zelfs gebruikte urinekannen staan er. En zo ben ik nog wel een aantal vieze dingen tegen gekomen. Behalve op de IC afdeling. Daar is het gelukkig wel schoon.

En zo heb ik dus ook veel leed gezien in deze weken. Op zulke momenten besef ik meer dan ooit wat een geluk we hebben om gezond te mogen zijn.

Ik wil van de zenuwen mijn kindjes weleens heel kortaf te woord staan om ze vervolgens plat te zoenen. En zoenen doen we gelukkig graag! Iedere avond voor het slapen gaan willen de kinderen lekker even bij me op de bank zitten, hangen, liggen. Ik heb ze altijd verteld dat ik twee benen heb en twee kinderen. Dat ze dus samen op schoot kunnen. Dat nemen ze dan ook erg letterlijk. Samen ploffen ze boven op me. Uiteraard ziet dit er voor de hond erg leuk uit dus ook hij springt, onuitgenodigd, erbij. Het maakt hem niet zoveel uit dus het eerste de beste plekje wat hij weet te bemachtigen is voor hem. En tja, zonder een fleece deken is het voor dochterlief niet compleet dus ook die komt tevoorschijn. Hoe kan het ook anders, zodra de poes dit dekentje zit, voelt ook deze zich genoodzaakt er boven op te komen liggen. Het lekkerst moment van de dag. Ik geniet er van.

En zo zat ik dus van de week, bedolven onder kinderen en beesten, aan het ziekenhuis restaurant te denken. Ik voelde mij spontaan een beetje zo’n restaurant stoeltje. Een openbare zit gelegenheid. Iedereen ploft er maar op neer.

Alleen ben ik niet stoffig en heb ik geen last van spinnenwebben.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 317 lezers

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |