Column: Wat een vieze zooi

Op de dag dat de column verschijnt kom ik precies drie weken, bijna dagelijks, in het ziekenhuis. Op bezoek. Ik kwam voor het eerst in dit ziekenhuis. Mijn eerste indruk is zeker positief. Ik vind het niet zo’n eng, steriel, naar Dettol ruikend ziekenhuis. Maar dan, drie weken later denk ik hier heel anders over. Geef mij maar die Dettol lucht!

Als je het ziekenhuis in komt, loop je automatisch langs het restaurant. Je kunt er broodjes eten, ze schenken een kop koffie en verkopen wat artikelen. Zo ook een aantal kranten. De kranten staan netjes in een speciale krantenrek, maar … wat ben ik geschrokken van dat rekje zeg. Dat zit werkelijk helemaal onder de stof en spinnenwebben! Het lijkt me toch niet meer dan normaal dat als je daar werkt en s’ochtends de kranten in het rek legt, dat je dat ziet en er even een doekje overheen haalt.

En dat in een ziekenhuis???

klik op afbeelding om uw gruwel te vergroten

In eerste instantie denk ik nog tja misschien uitzendkrachten die dit niet weten of zo, maar nu weet ik wel beter. Als je drie weken achter elkaar komt, ga je steeds meer zien. En geloof me, dit is echt bizar. Zo wilde ik ook een bezoekje aan het toilet brengen maar ben er zo weer uitgelopen. Wat een vieze zooi! Zelfs gebruikte urinekannen staan er. En zo ben ik nog wel een aantal vieze dingen tegen gekomen. Behalve op de IC afdeling. Daar is het gelukkig wel schoon.

En zo heb ik dus ook veel leed gezien in deze weken. Op zulke momenten besef ik meer dan ooit wat een geluk we hebben om gezond te mogen zijn.

Ik wil van de zenuwen mijn kindjes weleens heel kortaf te woord staan om ze vervolgens plat te zoenen. En zoenen doen we gelukkig graag! Iedere avond voor het slapen gaan willen de kinderen lekker even bij me op de bank zitten, hangen, liggen. Ik heb ze altijd verteld dat ik twee benen heb en twee kinderen. Dat ze dus samen op schoot kunnen. Dat nemen ze dan ook erg letterlijk. Samen ploffen ze boven op me. Uiteraard ziet dit er voor de hond erg leuk uit dus ook hij springt, onuitgenodigd, erbij. Het maakt hem niet zoveel uit dus het eerste de beste plekje wat hij weet te bemachtigen is voor hem. En tja, zonder een fleece deken is het voor dochterlief niet compleet dus ook die komt tevoorschijn. Hoe kan het ook anders, zodra de poes dit dekentje zit, voelt ook deze zich genoodzaakt er boven op te komen liggen. Het lekkerst moment van de dag. Ik geniet er van.

En zo zat ik dus van de week, bedolven onder kinderen en beesten, aan het ziekenhuis restaurant te denken. Ik voelde mij spontaan een beetje zo’n restaurant stoeltje. Een openbare zit gelegenheid. Iedereen ploft er maar op neer.

Alleen ben ik niet stoffig en heb ik geen last van spinnenwebben.