Afgelopen weken stond mijn werkgever COA prominent in de belangstelling, maar dat werd einde van deze week eindelijk enigszins overschaduwd door het nieuws van de vervuilende Duitse diesels.

Een Brussels onderzoekinstituut constateerde dat de nieuwste personenauto’s van Duitse makelij gemiddeld 400 mg per kilometer stikstofoxiden uitstoten wat 5x zo hoog als de Europese norm is. Bij stadsritten was de uitstoot nog een factor 2 hoger en zouden de gloednieuwe populaire leasebakken zelfs niet meer zijn toegestaan in de binnenstad van Utrecht.

Dat de in de boekjes gepresenteerde cijfers van brandstofverbruik veel te rooskleurig worden voorgesteld door de autofabrikanten was iedere automobilist allang bekend. Het is de vorm van overdrijving die te vergelijken valt met de pochende puber over de lengte van zijn jongeheer en het aantal bedpartners dat daarvan heeft mogen genieten. Als goed verstaander weet je dat je de geopenbaarde waardes minimaal door 2 moet delen. Maatschappelijk geaccepteerde afwijkingen dus.

Aangaande de uitlaatgassen had ik echter het (achteraf naïeve) idee dat vrij nauwkeurig bekend was hoeveel daarvan dagelijks de lucht in ging. Het is dan min of meer een schokkende ervaring om te moeten horen dat de diesels de laatste 15 jaar helemaal niet schoner blijken te zijn geworden. Jaar in jaar uit zijn ons grafieken getoond met een gestaag afnemend percentage stikstofoxiden in het verkeer en nu blijken die uitkomsten ineens op drijfzand te zijn gebaseerd?

Het doet me sterk denken aan de val van de hoogleraar sociale psychologie Diederik Stapel toen in 2011 bekend werd dat hij op grote schaal gefraudeerd had met onderzoeksgegevens om vooral maar een gewenst resultaat te krijgen. Zoals bijvoorbeeld het artikel waarin met gefingeerde gegevens werd aangetoond dat chaos en vuil op straat van invloed waren op de mate van discriminerend gedrag.

Of aan de ontmaskering van dopingzondaar Lance Armstrong die zeven jaar lang negatief testte bij controles terwijl hij net als zijn medefietsers bol stond van de prestatiebevorderende testosteron en epo.

Wat moeten we nog geloven?

Het toont eens te meer aan dat alle wetenschappelijke resultaten met een kritische blik bekeken moeten blijven worden. Precies wat die Delftse dorpsgek uit de jaren tachtig in café Locus Publicus niet moe was te herhalen: ‘die studenten slikken alles voor zoete koek. Heb je ooit iemand zien meten of die zure regen wel echt bestaat?’
Gelukkig biedt wetenschap de mogelijkheid om uitkomsten te weerleggen en wint in een democratie tenslotte diegene die met de overtuigendste argumenten komt.

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

2 Reacties

  1. ton
    26 september 2015 at 17:58

    Zure regen…wat was dat ook weer? Nou, na zoveel jaren trouw op een “groene” partij te hebben gestemd….Inderdaad, nu weet ik het weer. Dat zijn die pleziertochtjes naar Nova Zembla e.o. Want vanwege de welvaart konden die milieu vorsers dit snoepreisje maken. Smeltende ijskappen zijn het volgende dilemma voor de simpele ziel zoals ik. Dat Lou de Palingboer maar niet omziet. Milieu…dat begint echt bij jezelf en niet bij een ”Groene Partij”

  2. Aad Rieken
    26 september 2015 at 10:05

    ”EEN OLIFANT…………………!”