column nr 1

Gedwongen door plotseling gebrek aan tijd, heb ik vriendlief Thijs gevraagd een mooie column te fabriceren, met dit als resultaat.

Kim

Elke maand opnieuw, ik ben er eigenlijk net aan gewend. Maar deze week volop in de media werd o.a. ik erop geattendeerd dat we onze borst weer nat kunnen gaan maken per januari aanstaande. Ik zie de discussies op tv, hoor ze aan op de radio en vrienden en collega’s zijn het er massaal, net als iedereen, over eens.

Zorgpremies

Ik heb het over de voorspelde zorgpremies voor 2018. Inderdaad, ook ik heb net als u een aantal maanden geleden de politieke leiders van dit land hard horen roepen dat de kosten van het eigen risico drastisch omlaag moeten of zelfs afgeschaft, maar net als enkele jaren terug dat mij en u €1000 was beloofd, begin ik mij steeds meer af te vragen hoe deze dames en heren politici aan hun bureau zitten op het moment dat ik het beroemde rode potlood na het zetten van een kruisje neerleg en is ook dit weer een utopie gebleken.

Flinke stijgingen

Naar schatting zullen de benodigde stijgingen voor de basispremie tussen de €6 en €20 per maand bedragen en daarnaast zal een stijging van het eigen risico tot minimaal €400 nodig zijn. Dit nog los van zaken die uit het basispakket verdwijnen, waardoor ook de eigen bijdragen zullen stijgen. We zijn nog niet op de derde dinsdag in september, de dag dat grondwettelijk gezien de nationale begroting gepresenteerd moet worden, en laat ik de algemene beschouwingen, die zeer waarschijnlijk zullen worden uitgesteld i.v.m. de vorming van een nieuw kabinet, waar ik de logica wel van kan inzien, nog niet voorbij streven, maar de berichtgeving is al alarmerend en waar het stinkt is meestal ook wel gescheten.

Beste van Europa

Voor het zevende jaar is onze Nederlands zorgsysteem, als we de ECHI-index mogen geloven, uitgeroepen tot het beste van Europa. Nooit heeft een ander land hoger gescoord dan wij. We blinken uit in toegankelijkheid, medicijngebruik en behandelingsresultaten. De vierde graadmeter, de kosten, zijn minder en inderdaad, die zijn fors te noemen iets wat wij als betalende burger maandelijks zelf al ervaren.

Maar waar komt deze forsheid van kosten vandaan? Over dat antwoord kunnen boeken vol geschreven worden en kan men analyseren tot in den treure. Ik wil een kleine en korte poging wagen.

Zorgstelsel

Laat ik eerst eens kijken hoe de Rijksoverheid het Nederlandse zorgstelsel omschrijft, namelijk:

”Het Nederlandse zorgstelsel heeft het doel om voor iedereen een goede kwaliteit van zorg toegankelijk te maken en solidariteit te creëren met behulp van een verplichte en toegankelijke zorgverzekering”.

Duidelijk verhaal lijkt me, echter het is ook diezelfde Rijksoverheid die middels een kabinet bepaalt wat de prijs is van deze verplichting, de inhoud hiervan en het bijbehorende eigen risico en deze zijn dus fors, want we willen allemaal de beste zorg en iedereen wil zo oud mogelijk worden.

Marktwerking

Massaal roept men steeds vaker terug te willen naar het systeem met particuliere verzekeringen en ziekenfonds, maar is daar nou niet 20 jaar lang door een diversiteit aan slimmerds flink aan gerekend, bedacht, verzonnen en gesleuteld, omdat daar enorme risico’s lagen? Er waren lange wachtlijsten en het directe gevaar voor tweedeling lag op de loer, de elite kreeg de beste zorg, de minima goedkope of geen.

Dit wilde men absoluut voorkomen, dus is het systeem verzonnen met betaalbare zorg voor iedereen. Men zou dit bewerkstelligen door verzekeraars met elkaar te laten concurreren om de 17 miljoen verplichte verzekeringen zo goedkoop mogelijk aan te bieden. De marktwerking tussen de verzekeraars zou dus een essentiële rol spelen in de huidige opzet van het zorgsysteem met als fundament de keuzevrijheid van de patiënt.

Waar gaat het geld naar toe?

Echter, toen (ik dacht in 2012) de minister de keuze maakte om plafonds in te stellen voor ziekenhuizen, artsen en verzekeraars werd de basis voor het systeem wat wankel, waardoor ik mij afvraag of men nog wel op de juiste fronten onderhandeld en niet alleen koffie drinkt aan de tafel. Verzekeraars leggen nu de financiële risico’s bij de zorginstanties neer en noemen de zorg te duur. Veelal wordt de vergrijzing genoemd, maar ook keuzes van artsen en ziekenhuizen worden langs de financiële meetlat gelegd en nog wel eens buiten het vastgestelde budget bevonden.

Strijkstok

Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat mijn arts tijdens de operatie meer bezig is met mijn belang, dan met het belang van de zorgverzekeraar en onderzoek wijst gelukkig ook uit dat de invloed van politiek en verzekeraar niet rijkt tot in de operatiekamer. Maar wanneer er weer eens buiten budget gegaan wordt, volgt er met regelmaat een crisis in bestuurs-, directie- en managementkamers en moeten er nodig stoeltjes afgestaan worden aan nieuwe directeuren en interimmers die uiteraard hun eigen systemen en bijbehorend salaris meebrengen.

Goudmijn

Vaak loopt dit aardig in het papierwerk, zowel letterlijk als figuurlijk. Dat papierwerk kost uiteraard ook weer een hoop geld. Zodoende blijft er voor de zogenaamde echte zorg, artsen en de zogenaamde handen-aan-het-bed weer minder over. En dan de goudmijn die medicijnindustrie heet. Het blijft een markt van vraag en aanbod. Jij hebt medicijnen nodig, wij hebben het. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat met regelmaat diverse prijzen kunstmatig hoog worden gehouden. Ook denk ik dat er voor bepaalde ziektes al lang en breed een remedie bestaat, echter heeft de industrie meer belang bij het verkopen van behandelingen, dan bij uitroeiing.

De zorgpremie
Terug naar de zorgpremie, verzekeraars hebben aan de bel getrokken, hun reserves raken uitgeput en uiteraard is dat niet hun schuld. Ze vinden zichzelf slachtoffer van de crisis, keuzes van artsen en uiteraard van overheidsbeleid. In dat laatste geval kan ik ze ook niet helemaal ongelijk geven, er is immers op alle fronten de afgelopen jaren flink bezuinigd om ons land weer financieel op de rit te krijgen en de tekorten grotendeels weg te werken, maar ik denk dat de hoge heren en dames ook foutief uitgepakte deals hebben gesloten, waarvoor zijzelf toch echt verantwoordelijk zijn.

Toch wil ik het ook een beetje opnemen voor het beleid rondom de verzekeringspremies, want ook ik wil de beste zorg die er bestaat en wil toch ook een oud kereltje worden. Ik ben mij ervan bewust dat dit geld kost en prijs mij gelukkig dat we in ons land over behoorlijk goede zorg beschikken in vergelijking met andere landen in de Wereld. Ons zorgsysteem bevat een hoge mate van solidariteit.

Jongeren betalen voor ouderen v.v.

Jongeren betalen voor de ouderenzorg en de ouderen betalen weer mee aan bijvoorbeeld de medische kosten rondom een zwangerschap. Het tarief wat hier tegenover staat zal ongeveer €5000 bedragen per jaar, opgebouwd uit maandelijkse premies, eigen risico en bijdragen en de sociale premies die maandelijks netjes vanuit mijn loon wordt overmaakt naar de overheid. Ja het is een hoop geld en de marktwerking die men destijds voor ogen had is niet helemaal conform plan uitgevoerd, en ja ook ik baal van de forse verhogingen elke keer.

Maar ik heb ooit een factuur gezien van een door mij ondergane operatie. Het bedrag was circa €29.500,00.

Als ons systeem zou zijn zoals voorheen in bijvoorbeeld de V.S., je bent verzekerd of niet (dus zelf betalen of geen zorg), dan had ik nu niet normaal gefunctioneerd. Ik moet hier niet aan denken, daar willen we toch niet naartoe?

Thijs Boskamp

Thijs Boskamp

Thijs Boskamp | Ad hoc Vrijdagcolumnist | Kok | Theater & Events achter de schermen | Mede eigenaar van De Waker (per 2019) | Inval-/gastcolumnist

1 Reactie

  1. Pieter
    8 september 2017 at 12:18

    Helaas kan ik, als diabeet, al meer dan 30 jaar, niet kiezen of ik wel of niet naar de dokter ga. Ga ik niet, gebruik ik niet mijn insuline, dan ga ik dood. Simpel. Het is niet anders. Met andere woorden, in februari heb ik al mijn eigen risico al betaald. Jaar in, jaar uit. En met mij, vele anderen.