Column: We sluiten gewoon de stad

Het is al bijna avond en ik zit nog in het grandcafé. Ik heb net mijn derde cappuccino achter de kiezen en wil aanstalten maken om te vertrekken als er een man al foeterend binnenkomt en zich tegenover mij aan de lange tafel posteert. Het is zo te zien een opvliegend persoon met – zo blijk weldra – een eigen kijk op de wereld.

“Sorry dat ik het zeg meneertje, maar wat is het een ongeregeld zooitje in dit stadje. Steeds weer diefstal, overval, inbraak… Houdt het dan nooit op?“

Ik biedt hem een koffie aan en kijk met oprechte belangstelling naar hem. Hij ziet dat als een uitnodiging om verder uit te weiden.

“Kijk, wat er hier mis is de laatste jaren: het is een slappe hap. Een in-en-in super beleefde boel. Er valt geen onvertogen woord op het stadhuis. Werd er maar eens iemand het helemaal zat. Straks hebben we een rooie burgemeester. Daar ben je mooi klaar mee. Het is tijd voor draconisch maatregelen. Een toezichtteam dat de hele dag rondrijdt op de fiets. Zes man! Laat me niet lachen. Je hebt er geen fluit aan. Dacht je dat al dat boventuig onder de indruk is? Ha! Die gasten kennen allang de wegen om snel weg te wezen. Ze zijn zo de stad uit. Neem maar één van de drie uitgaande wegen en je bent gevlogen!”

Ik knik bevestigend, dat heb ik Sluizers vaker horen zeggen.

Onverdroten gaat hij verder.“Weet u wat ze zouden moeten doen? Terug naar vroegere tijden. En dan écht een tijd terug. Maak op iedere uitvalsweg een stadspoort. s’ Avonds doe je de poort op slot en er kan geen hond meer ongezien in of uit. De nachtwacht houd toezicht. Goed voor de werkverschaffing. Overdag gooi je de poort op slot zodra er een alarm is. Dan kun je de hele stad uitkammen. Willen onschuldigen er door dan moeten ze zich maar identificeren! Weet je wat… we maken toegangspoortjes waar je alleen met een pas doorheen kunt. Zoiets als op Rotterdam CS! Alleen inwoners krijgen een toegangspas en bezoekers een tijdelijke pas nadat ze zich met rijbewijs of paspoort hebben bekend gemaakt. Je bent toch al verplicht je eigen ID altijd bij je te hebben. Briljant idee, niet?”

“Hmm, Wat doen we dan met de veerpont?”

“Dat lijk me geen probleem. Ze hebben van die mooie kleppen die omhoog gaan? Kunnen ze mooi mee worden vastgehouden. Halverwege de overtocht kan dat tuig in het Scheur worden gedumpt, zonder pardon.”

Ik probeer hem te overtuigen dat het geen haalbare kaart is, maar hij laat zich niet van de wijs brengen. Hij neemt nog een laatste slok van zijn koffie en staat dan op. In de deuropening zegt hij: “Ik ga voorlopig eerst maar eens mijn eigen huis beter beschermen. Ik moet nog ergens een partijtje steigerhout hebben liggen. Daar bouw ik mooi een extra hoge schutting mee!”

Terwijl hij richting de Wip loopt, kijk ik hem na door het venster en denk hoofdschuddend: “Wat een zotte kerel. Met zo’n fantasie verliest hij snel zijn greep op de werkelijkheid.”