Alles komt altijd weer op zijn pootjes terecht. De eerste zin van het eerste artikel in de Maassluise Courant van deze week. Het gebeurt niet vaak dat ik echt de tijd neem om die krant te lezen. Altijd druk en met van alles bezig.

En eerlijk gezegd staan de vele advertenties me tegen. Al begrijp ik dat ze nodig zijn om de Courant te bekostigen. Voor mij persoonlijk heeft die kop echter niets met het onderwerp van het artikel, Sinterklaas en zijn pieten, te maken.

Het slaat eerder op de achtbaan waar ik op dit moment zit. In het interview door Martine van de Merwe leest u daarover meer. 

Wie zoet is, krijgt lekkers. Nu ben ik heel zoet geweest en ik wacht met smart op het lekkers.

Ik lees de krant en denk terug aan de tijd dat ik op ’t Hooft woonde en daar met mijn zoon en dochter langs de kade stond om te kijken naar de stoomboot van Sinterklaas. Je voelde het onder in je buik als de stoomfluit zich liet horen. En met de kinderen zwaaide ik enthousiast mee naar de Goedheiligman en zijn pieten.

Dan lees ik een stuk over de achtste windmolen van het Windpark Nieuwe Waterweg. Altijd een lastig onderwerp en ik heb me er te weinig in verdiept om er een degelijke mening over te hebben. Ik lees het stuk en laat het op me inwerken. Rotterdam vindt dat Maassluis er blij mee moet zijn. Er is geen sprake van een discussie, de molens komen er. [zie hier  Red. ]

Ik lees over de nieuwe taken voor de gemeente vanaf 2015. Ik schreef er eerder een column over. Met name de uitvoering van de Jeugdwet baart me zorgen. Ik zie en lees dat de gemeente er alles aan lijkt te doen om deze taak goed uit te voeren. Ik geef het voorlopig het voordeel van de twijfel.

Verderop een artikel over de voedselbank die uit zijn voegen barst. Ook hier heb ik gemengde gevoelens over. Mooi werk door veel vrijwilligers. Het zou niet nodig moeten zijn.

Deze week had ik de eerste van 10 verplichte trainingen bij het UWV. Omdat er geld beschikbaar gesteld is, wordt iedereen geacht daar op te draven. Of het nu nuttig is of niet, dat doet er niet toe.

Vrijwilligerswerk mag pas na toestemming, opleidingen worden amper vergoed. Vicieuze cirkeltjes zijn het.

Veel artikelen gaan over ondernemers in Maassluis. Een bedrijvig volkje die Sluizers. Aanpakkers en doorzetters. De cultuur en sport zijn ook breed vertegenwoordigd in de krant. Ik had eigenlijk geen idee dat er zoveel te doen is.

Een stukje spreekt gelijk tot mijn verbeelding: midwinterhoornblazers oefenen in de tunnel. Wat zal dat een machtig gehoor zijn!

En dan valt mijn oog op een prachtige ketting. De ambtsketen van de burgemeester. En daar gaat mijn fantasie weer met me op de loop. Stiekem zie ik mezelf staan. Met rode jurk en glimmende, opgepoetste ambtsketen om. Wachtend op de Stadhuiskade. Met de kinderen zingen totdat Sinterklaas binnenkomt varen. Ach… het is een sprookje. Ik ben geen burgemeester (of burgemeesteres) en wil dat ook helemaal niet zijn.

Ik ben en blijf een schrijfster. Mijn hoofd vol fantasie en verhalen. Een lichte paniekaanval maakt zich van mij meester en ik sla de krant weer dicht.

“Wie zoet is, krijgt lekkers. Alles komt altijd weer op zijn pootjes terecht.”

Daar vertrouw ik maar op.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu