Column: Wij

Zo moet je eigenlijk nooit een zin beginnen: met wij of met ik. Dat heb ik ooit geleerd tijdens een schrijfcursus. Toch doe ik het. Wij. Wie zijn wij?

Wij zijn de Voedselbank Maassluis, de medewerkers ervan, maar ook de cliënten, want met z’n allen hebben wij een enorm wij-gevoel. Wij zouden de samenleving beter willen maken, met een betere verdeling van de beschikbare miljarden, zodat iedereen voldoende te eten heeft en iedereen een normaal bestaan kan leiden.

Dat is niet eenvoudig, nee zeer moeilijk zelfs of eigenlijk een illusie. Hoe graag wij het ook willen en er onze best voor doen. Toch zijn er vaak kleine lichtpuntjes, die je enthousiast maken om verder te gaan.

Wij, als Voedselbank Maassluis, delen niet alleen voedsel uit. Naast een kleding- en speelgoedbank geven wij ook adviezen hoe men met geld om kan gaan. Hoe mensen gebruik kunnen maken van de mogelijkheden voor schuldsanering, allerlei bijstand en zorgtoeslagen.

Wij werken met gastvrouwen, die je bij binnenkomst welkom heten en een praatje maken hoe het deze week met je gaat. Ook in de koffiehoek zijn gastvrouwen aanwezig voor een luisterend oor en eventuele adviezen. Vluchtelingen wordt geadviseerd hoe zij de voor velen moeilijke Nederlandse taal kunnen leren. Ze krijgen soms een “taalmaatje” toegewezen van andere organisaties. Via de voedselbank worden zij op het spoor gezet.

Een jonge vluchtelinge sprak al een beetje de taal, maar haar moeder nog helemaal niet. Ook haar moeder werd aangeraden op taalcursus te gaan. Toen een van de gastvrouwen die moeder een paar weken later ergens in Maassluis tegenkwam, zei de vrouw: “Iek al leren Nederlands.” Het gaf onze gastvrouw een warm gevoel, daar doe je het voor.

Wij zijn ook blij dat de staatssecretaris van SZW, mevrouw Jetta Klijnsma, vrijdag 6 februari een werkbezoek bracht aan de Voedselbank Maassluis. Zij schrok van de lange rij wachtenden voor de ingang. Zij zag ook het enthousiasme van de grote multiculturele groep vrijwilligers, die wekelijks klaarstaat voor onze cliënten.

Zij werd geïnspireerd door ons wij-gevoel.

Helaas moesten wij haar mededelen dat wij nog steeds groeien. Door de wekelijkse toename met nieuwe schrijnende gevallen groeien wij uit ons jasje. Misschien kan zij een stimulans zijn voor andere bestuurders om de voedselbank verder te helpen. Nog beter zou zijn als de cliënten geholpen zouden worden en de voedselbank opgeheven zou kunnen worden.

Wij bestaan wel, maar eigenlijk willen wij niet nodig zijn in een rijk land als Nederland.