Column: Wil jij …

Layla Pansier had aangegeven wegens te drukke omstandigheden na circa een jaar te stoppen. Layla bedankt voor jouw bijdragen. En dan  hadden we al snel een nieuwe columniste op haar plek, totdat er op het laatste moment daar een tijdelijke kink in de kabel kwam. Door onvoorziene omstandigheden verschuift dat moment. 

Wie kan er nu invallen?   [ Redactie ]

Het is zondagmiddag. Het is ondertussen een ritueel geworden om op zondagochtend te zwemmen met mijn kleintjes. Eerst volgen zijn netjes de les en dan heerlijk vrij zwemmen. Gewoon zomaar even een paar uurtjes. Daarna richting huis waar we op ons gemak lunchen.

Vandaag hebben mijn kindjes niet veel fut meer om verder iets te doen. De een hangt op de bank en de ander speelt met zijn tablet. Als de deurbel gaat of ze buiten komen spelen is er één die gelijk vertrekt en de ander chillt lekker door. Ik ook. Ik zit ook een beetje te hangen.

Ik ben duf. Ik zit te zoeken naar een kleine kitten. Ik heb mijn katerkoppie in laten slapen en wil zooooo graag weer een poesje. Ik zie een leuke en besluit te mailen. Hoe kan het ook anders met mijn geduld … ik ga ervan uit dat de mensen op mijn mail zitten te wachten en denk dat ze mij binnen een minuut reactie geven. Dus check ik, terwijl ik net op de verzend knop heb gedrukt, mijn mail.

En wat blijkt? Inderdaad al snel een reactie van de kattenmensjes!

Maar wat mij uit mijn duffe toestand haalt, is de vraag… Wil jij… voor aanstaande woensdag een column schrijven.

Hoppa, wakker. Word opstarten en gaan! Ik ben weer bij de les.

De meeste onderwerpen voor een column spoken door mijn gedachten als ik de hond uit laat.

Ik vind het sowieso geen straf om de hond uit te laten maar de lekkerste wandeling is ’s morgens. Mijn wekker gaat, ik open één oog en stap in mijn joggingbroek. Ik waggel naar boven, waar mijn koffieautomaat zichzelf al ingeschakeld heeft. Ik druk op de cappuccino knop en terwijl mijn koffie gezet wordt, stap ik in een paar schoenen. Maakt me eigenlijk niet uit welke, neem meestal de eerste waar ik mijn nek over breek.

De loei hete koffie werk ik zo snel mogelijk naar binnen omdat mijn hondje naast me staat te draaien. Op dezelfde manier als ik mijn broek en schoenen aantrek, pak ik ook mijn jas. Ergens in het voorbij gaan zie ik een elastiekjes die ik ook even in mijn haar frommel. Mijn kunstoren ( gehoorapparaten) laat ik thuis. Ik vind het heerlijk om de wind door mijn eigen oren te voelen, in plaats van de herrie in die kunstdingen. En zo ga ik op pad.

Mooi? Nee! Maar wat maakt mij het uit, ik kom toch bijna geen sterveling tegen zo vroeg.

Persoonlijk vind ik dat je echt niet in een joggingbroek over straat kan en zeker niet met mijn formaat billen. Heb je nou maatje 36 dan gaat het misschien nog wel maar anders neigt het toch heel sterk naar een camping outfit. Want tja, dáár hoort het.

Maar goed, zo ga ik dus over straat. Geen probleem. Totdat …

Totdat er een aantal weken geleden opeens bomen gesnoeid werden, bosjes vernietigd, paaltjes in de grond en nog wat werkzaamheden. Ik lees meestal geen plaatselijke krant dus weet absoluut niet wat er aan de hand is in “mijn parkje”. Het blijkt, volgens een meisje van 11, dat er een metrostation op dat plekje komt. Fijn voor de reizende mensen die afhankelijk zijn van het openbaar vervoer. Heel vervelend voor mij dat ik me in het vervolg toch eerst fatsoenlijk moet douchen, haar moet föhnen, een normale broek aan moet, mijn kunstoren in moet en schoenen en jas in de kleur van mijn kleding. Want als er nou straks een hoop mensen staan te wachten op de metro, kan ik me natuurlijk niet meer in mijn camping outfit vertonen.

Tot die tijd geniet ik nog maar even extra van mijn heerlijke momenten.