Column: Witte Sint

Afgelopen week kwam het onderwerp bijna als vanzelfsprekend ook aan de orde tijdens mijn driemaandelijkse kappersbezoek.

Aanleiding was mijn mededeling dat ik een paar dagen vrij was omdat ik tussen twee functies in zat en per begin november aan de slag zou gaan bij het COA in Rijswijk.

‘Wat is dat?’
‘Dat is het Centraal Orgaan Asielopvang. Zij zorgen voor de huisvesting van asielzoekers voordat ze een vaste plek krijgen toegewezen of worden teruggestuurd naar het land van herkomst’
‘O, dat zijn allemaal van die zwarte mensen hè. Daar komen er steeds meer van.’
‘Ik hoef de beslissing over eventuele uitzetting niet te nemen gelukkig, ik ga alleen het IT-beheer doen’.

Die laatste zin kwam echter al niet meer aan want de term ‘zwart mens’ leidt in deze dagen onvermijdelijk naar de nationale discussie over de knechten dan wel zeer gewaardeerde medewerkers van de Spaanse kindervriend. Overal waar ik kom zijn de meningen eensluidend; Zwarte Piet is door alle ophef plots hèt symbool van de Nederlandse cultuur geworden, waartegen je niet in opstand hoort te komen. Doe je dat wel dan riskeer je de hoon van miljoenen Facebookers en twitteraars inclusief ongepaste verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog.

Zelf heb ik altijd wel sympathie gehad voor Zwarte Piet. Iemand die sportief en immer vrolijk was, met pepernoten strooide en lak had aan regeltjes. Einde lagere schoolperiode schminkte ik me ook met alle plezier in die andere kleur en toog ik in bijbehorende kledij met vriendje naar kinderen in de gelovige leeftijd om ze te verblijden met handenvol snoep.

Andere binding heb ik van jongs af aan met die oude man gehad. Voel me nog steeds ongemakkelijk als hij in de buurt is. Ongetwijfeld heeft dat te maken met de angst die me vroeger in een groot gezelschap overviel als hij een kind naar voren riep om het de les te lezen of, erger, een liedje te laten zingen.

‘Here Jezus, laat mij het niet zijn’, zal ik toen in die situaties gepreveld hebben.

Actueler is mijn afkeer van alwetende wijze mannen (het zijn nooit vrouwen) die jou precies kunnen vertellen hoe de wereld in elkaar steekt en hoe je je dient te gedragen, wat beide toevallig ook typische karaktertrekken zijn van onze Goedheiligman. Eigenlijk vind ik het de hoogste tijd voor een brede nationale discussie over deze ‘nare man’ (Toon Hermans noemde hem zo in 1 van zijn meest hilarische scènes). Mijn eerste voorstel daarin zal zijn om hem per direct de discutabele titel kindervriend te ontnemen.

Ergens vermoed ik dat dit alleen geen hot item gaat worden op de kappersstoel…