Miranda zegt “Ik ben ziek, dus ik kon nie”,

Redactie:  “Geen nood we hebben Bonnie”.

Column nr 3

Als de eerste klanken van Bach’s Air de ruimte in de dansstudio vullen, lijkt het alsof er iets in mijn zieke lijf wordt wakker geschud. Met gesloten ogen luister ik hoe ijle vioolklanken een gevoelige snaar in mij weten te raken. Ik recht mijn rug en mijn armen lijken als vanzelf het ritme op te pakken in een port de bras, ook mijn ademhaling past zich aan. Het is haast bizar hoe ik de spanning uit mijn lijf voel wegstromen. Terwijl ik één word met de muziek, open ik mijn ogen en word prompt geconfronteerd met mijn spiegelbeeld. Ik ben nog steeds ik. Van buiten zie ik er redelijk ongeschonden uit. Van binnen echter, is er drastisch iets veranderd met als gevolg dat mijn benen en longinhoud niet meer kunnen wat ik wil.

Ik pas mijn bewegingen aan binnen mijn draagkracht, ik neem de tijd om mijn bewegingen op te bouwen. Niet alles lukt, het ziet er niet meer uit zoals ‘vroeger’, maar ik voel me nog steeds een danser. Een weemoedig gevoel welt op en ruimt algauw het veld voor een statig trots zijn. Het mag er misschien niet helemaal zo uitzien: ik vind het een dans. Beetje bij beetje, met voorzichtige demi-plié’s.

Nu dit mijn derde gastcolumn is, lijkt het me wel zo aardig om alsnog iets over mezelf te vertellen. Zestig jaar geleden ben ik geboren met een hardnekkig Dans-gen. Mijn eerste stappen als peuter waren in de huiselijke sfeer in driekwartsmaat meedeinend op de voeten van mijn vader. Mijn laatste–als je bovenstaande niet meetelt- waren als eind vijftiger, in “mijn” dansstudio in het Arie de Groothuis, tijdens het geven van danssessies en kringdansen.

Het moge duidelijk zijn dat in die tussenliggende periode héél veel is gebeurd en dan doel ik niet alleen op dansgebied, maar zeker ook met mijzelf.

Dans meandert als een rode draad door mijn leven. Zodra het mogelijk was ben ik begonnen met klassieke balletlessen, om me vervolgens te storten in het enorme aanbod van verschillende stromingen. Naast een parttime kantoorbaan gaf ik een aantal jaren beatballetles, indertijd helemaal Top (Pop), nu zo gedateerd als maar kan zijn –grinnik- nadat ik door Penny de Jager was opgeleid. Op zakelijk gebied werd ik intussen ook steeds meer bedreven, bouwde een behoorlijke carrière op en stopte met dans. Nou ja, niet helemaal… ik bleef voor mezelf constant verschillende lessen volgen ter ontspanning. Het bloed stroomt nu eenmaal waar het niet gaan kan, dansers herkennen dit vast 😉

Ik deed een flinke dosis levenservaring op, mede door trainingen in zelfontwikkeling waarbij ik mezelf door confrontaties met mijn emoties en valkuilen pas echt goed leerde kennen. Dit, in combinatie met de vele persoonlijke contacten via mijn werk, wakkerde mijn interesse aan om dans te willen toepassen als ‘helpend middel’. Het roer ging drastisch om, ik vond een parttime baan in de zorgsector. Mijn belangstelling ging in het bijzonder uit naar het gebied rond autisme en zo besloot ik me te specialiseren in het begeleiden van personen met een Autisme Spectrum Stoornis.

Daarnaast volgde ik de, toen nog, driejarige opleiding Danstherapie volgens de Methode Querido aan het conservatorium in Enschede. In die periode herontdekte ik de kracht van muziek in combinatie met bewegen en leerde ik wat je er mee kunt bereiken en kunt betekenen voor anderen. Een aantal jaren heb ik danssessies mogen geven in zowel groepsverband als individueel en het blijft me nog altijd fascineren om te zien wat dans met je kan doen.

En tsja… met de gedachte nooit te oud om te leren, meldde ik mij aan voor de docentenopleiding bij de Stichting Opleiding Sacred Dance Nederland. Drie jaar later studeerde ik af en zo was ik in 2014 nóg een ervaring rijker: ik kon nu dans in een meditatieve vorm bieden.

Ach, zóveel plannen had ik op dansgebied, maar helaas, het pakte anders uit…

Begin 2016 werd ik na een jaar kwakkelen met mijn gezondheid overdonderd met de diagnose endeldarmkanker. Er volgde een zwaar jaar van behandelingen, overleven en revalideren. Op dit moment lijkt er langzaam een nieuwe dansfase in mijn leven te ontstaan. Het voelt als een uitdaging in mijn herstelproces om straks weer te kunnen dansen vanuit –en met- mijn eigen ontstane beperking. Mijn doel is om al mijn kennis en ervaring op dansgebied weer te kunnen overbrengen en te delen met anderen.

Hoe mooi zou het zijn als ik straks weer wat voor Maassluizers zou kunnen betekenen? Vrijwillig misschien. Laagdrempelig. Ik denk bijvoorbeeld aan lotgenoten: samen bewegen op muziek om je verbonden met elkaar weer sterk te voelen. Aan enthousiasme ontbreekt het mij niet, ik moet alleen nog ‘even’ het laatste stukje overwinnen en dan …

Meet me at the barre 😉

Bonnie Groenewout

Bonnie Groenewout

Bonnie Groenewout | Door ziekte gaan bloggen wat tot de passie "Schrijven" heeft geleid | www.botikt.blogspot.nl | V/H begeleider van jongvolwassenen met Autisme Spectrum Stoornis | Dansstudio

4 Reacties

  1. Saskia
    1 november 2017 at 10:08

    Respect Bonnie, respect, heb er gewoon geen andere woorden voor. Als ik al die verhalen van jou lees, hoe jij in dat alles staat, respect!

  2. leny muchall
    1 november 2017 at 08:44

    Wat ben je toch een mooi mens. Geweldig dat je het weer zo ver geschopt hebt. Succes en tot ziens.

  3. Aad Rieken
    1 november 2017 at 08:42

    “Bonnie ik wil niet alleen,
    met jou buitenspelen,
    maar ook binnen dansen!”

  4. Aad Rieken
    1 november 2017 at 08:21

    ”Bon-Nie (lees Mi) Bon-Wel”