Terwijl ik aan deze column begin heb ik er een hectische middag/vooravond op zitten. Eigenlijk zit ik nog niet relaxed genoeg, maar er is nu eenmaal sprake van een deadline.

Hectisch …

… daar was ik gebleven.

Eten koken, drie van de vier kinderen aan tafel krijgen, de oppas instrueren en vervolgens met één van mijn dochters richting de handbaltraining. Daar een uur kijken en wachten, en eigenlijk was dit het juiste moment geweest om aan mijn column te beginnen. Een goed leermomentje voor de volgende keer.

Bij thuiskomst ligt mijn jongste al in bed, hebben de twee oudsten gedoucht en hun huiswerk gedaan. Mijn jongste dochter en ik kunnen ons avondeten opwarmen in de magnetron. Eigenlijk heb ik geen reden tot onrust, maar ik kan nu eenmaal lastig omgaan met chaos: de kinderstoel staat midden in de kamer, speelgoed ligt nog hier en daar op de vloer, de tafel ligt vol met van alles en de keuken is een ongeorganiseerde boel. Maar eerst eten. Dat overwin ik dus al.

Maar na het eten komt de onrust over mij.

Chaos…chaos…chaos… ik vind het chaos… Koffie … eerst koffie zetten.

Inmiddels is mijn vriendin ook binnengekomen voor onze wekelijkse freubelnight. Gezellig een avondje knutselen of  Yahtzee spelen. Heerlijk ontspannen!

Chaos…chaos…chaos… Eerst opruimen dus.

Terwijl de koffie doorloopt, ga ik als een wervelwind de woonkamer door om alles wat een vaste plek heeft ook weer op die plek te leggen of te zetten. En datgene wat voor mij onbekend lijkt, leg ik op de trap met de ijdele hoop dat degene van wie het is dit ook meeneemt naar boven zodra het bedtijd zal zijn. Hoop geeft moed.

Koffie voor drie. Zo, even zitten. Hé hé …

“Mam, wil je twee vlechten maken?”…  Terwijl ik eigenlijk de haarborstel al in mijn handen heb – en ik weet dat het geen urenwerkje is – geef ik aan mijn oudste dochter aan dat ik het nu toch niet ga doen.

Ik moet echt even twee tellen niks van mezelf.

1… 2…

Terwijl ik geniet van mijn koffie – waar ik ook echt even aan toe ben – komt mijn volgende dochter de douche uit en kan ik meteen haar haren kammen. En ook zij wil een vlecht. Ik besef dat ik dit maar beter gelijk kan doen, want de twee tellen voor mezelf zijn immers voorbij vanaf het moment dat ik de laatste slok koffie nam.

Ik krijg ook nog een zangoptreden van mijn middelste dochter, en terwijl ik net klaar ben met de twee vlechten bij mijn oudste dochter, doe ik mijn schoenen en sokken uit en leun ik achterover op de fauteuil. Ik denk aan de aankomende uurtjes, aan het samen met mijn vriendin aan de grote tafel Yahtzee spelen en vooral ook aan het lachen. Dan zegt zij heel rustig en zachtjes tegen mij: “Nu eerst nog even een column schrijven? …”

Nu ik dit laatste stukje schrijf, ben ik de rust zelve. Ik kan tegen mezelf zeggen: “Goed bezig!”

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

4 Reacties

  1. 2 november 2016 at 10:06

    En die yatzee/freubel vriendin, dat ben ik! En wat hebben we weer heerlijk gelachen hihihi hij is weer leuk je column !

  2. Fraany
    2 november 2016 at 08:18

    Hij is weer goed miranda

  3. Aad Rieken
    2 november 2016 at 08:13

    ”Het Sleutelwoord!”

    MAG-N(H)ET-RON!

  4. Martha Enhaus
    2 november 2016 at 08:11

    Dan moet je maar rustig aan doe,ik had het lekker rustigmeiden deden alles zelf.
    Maar mooi geschreven hoor.