Column: Zie ginds komt de stoomboot…

Het getoeter van de boten klinkt oorverdovend en overweldigend. Ik krijg er kippenvel tot achter mijn oren van. Elk jaar weer vind ik dat zo’n magisch moment en elk jaar voel ik me trots. Trots op mijn stadje, trots op de Furieade. En dit jaar mag ik dat delen. Over magisch gesproken.

De vrijdagavond is voor mij altijd het mooiste, het donker, de verlichte boten, de volle terrassen, de spanning vlak voor het vuurwerk. En dit keer lijkt het te zinderen. Maar dat kan ook aan mij liggen, dit jaar is het anders dan anders. Komt het door de 400 jaar? Of komt het door mijn roze bril.

Eigenlijk maakt het niets uit. De eerste knal van het vuurwerk komt altijd als een verrassing en direct is iedereen geboeid. We staan langs de Waterweg en we zijn niet alleen. Er is enorm veel belangstelling voor het vuurwerk, afgestoken vanaf het water. Ik besef hoe uniek dit is en ik geniet. Met volle teugen.

Ik ga helemaal op in de kleuren en de vormen en de geluiden. Het is ideaal weer, zacht en zwoel en vooral droog. De maan schijnt dapper door het vuurwerk heen. Een geweldig schouwspel en het is een echt geluksmoment. En als de rook optrekt, klinkt een applaus en we klappen uitbundig mee.

Daarna horen we het getoeter en gefluit van de boten. De stoomboten zijn het mooist vind ik. Elk jaar komen ze weer, de stoomboten in alle soorten en maten. De Furie, als koningin, ligt trots te pronken in de havenkom. En als de stoomboten fluiten, dan springt mijn hart een beetje op. Het geluid draagt ver en zelfs thuis kan ik het horen.

Het is druk in de stad, en op de Markt is er haast geen doorkomen aan. Maar dapper banen we ons een weg door de vrolijke menigte. De stoomboten zijn een spektakel maar minstens even indrukwekkend is de vliet met de zeilende Westlanders. Drie rijen dik liggen ze, prachtig verlicht. Het lijkt een sprookje en ik word haast euforisch.

Is het echt mooier dan andere jaren of ligt het echt aan mijn stemming? Eigenlijk doet het er niet toe. We genieten en maken foto’s. Hulde aan de organisatie en vrijwilligers van de Furieade. Dit is Maassluis en ik ben trots op “mijn” stadje.