Column: Zinnen in mijn hoofd

Altijd gedacht dat het iets was voor oude rockers. Omwille van die goeie, ouwe tijd (of gewoon om een bak met geld) nog één keer samenkomen voor een potje herrie en dat een comeback noemen. En nu ga ik het zelf doen. Geen potje herrie maken (hoewel, je weet maar nooit), maar een comeback. Dat is in elk geval de bedoeling.

Twee jaar geleden begon ik met het bijna wekelijks schrijven van een column voor Maassluis.nu. Het was een pittig jaar. Niet door die columns, maar door al-het-andere wat er om me heen gebeurde. Aan het eind van het jaar was ik al dat gedoe zat. De boel moest op de schop. Ik hakte rigoureus een paar knopen door, stopte met schrijven en ging voor Mijn Nieuwe Leven. Een goede beslissing. De woeste baren werden zachtjesaan wat minder woest en zo werd 2015 uiteindelijk een prettig voortkabbelend jaar.

Maar: het werd stil in mijn hoofd. Té stil. Nu ken ik veel mensen die dat op zich best lekker zouden vinden, een beetje rust in de tent, maar voor mij was het geen goed teken. Stil in mijn hoofd. Geen zinnen meer, geen woorden, geen mooie stukjes tekst. Want weet je, dat was raar. Zolang ik leef, zijn er verhalen die ik wil vertellen. Verhalen, soms kort, soms lang, die ik opschrijf. Als dreumes duwde ik mijn moeder dan pen en papier in de hand. Toen ik iets ouder was, schreef ik ze zelf op. Tientallen kantjes soms, het kon niet gek genoeg. (Ik wist toen nog niet dat schrappen een essentieel onderdeel is van schrijven en dat véél tekst niet per definitie een goede kwaliteit garandeert.) Ik werd journalist en tikte tienduizenden tekens. Altijd en overal zag ik verhalen, iedereen die ik ontmoette had wel iets bijzonders waar ik ‘iets’ mee wilde.

En nu waren ze weg, die zinnen, die woorden. Het duurde even voordat het kwartje viel. Je kan alles wel keurig op orde hebben, maar als je een wezenlijk onderdeel van jezelf onder het tapijt veegt, zul je je nooit top-happy voelen. Ik móést weer gaan schrijven. Precies op dat moment kwam de vraag of ik misschien weer iets wilde gaan doen voor Maassluis.nu. Toeval bestaat niet.

Dus ja, daar zit ik weer. Een tijdje was ik bang dat ze niet zouden komen, die woorden. Want het bleef nog lang akelig stil in mijn hoofd. Ik was het luisteren verleerd. Maar zo zachtjesaan… zie ik ze weer, de mooie onderwerpen, hoor ik ze weer, de mooie zinnen. Dat voelt goed. Ik hoop dat ik er nog heel veel mag opschrijven.