Column: Zo een dag dus

Cindy heeft gevraagd of iemand anders op deze dag haar beurt wil overnemen.

 

column nr 219

Het is dinsdagmorgen en mijn agenda is op die dag zoals gewoonlijk tjokvol. Vanavond is er bovendien de dichtersavond. Ik heb in de aanloop wat moeten improviseren qua deelnemers omdat een van de optredende dichters afzegde door droeve familieomstandigheden. Ik ben nu druk bezig met het redigeren van allerlei stukken voor Maassluis.nu als de telefoon gaat. Een van mijn mede organisatoren – onze gastvrouw – moet afzeggen wegens de gevolgen van een val met de fiets: verplicht stilzitten en rust houden. De radio speelt Beautiful Boy van John Lennon, waarin ook de bekende regel “Life is what happens while you are making other plans”. Goed, dan zal ik vanavond zelf de gasten ontvangen en welkom heten.

De deurbel gaat en ik daal af van zolder naar beneden. De pakketdienst met een doos voor mijn vrouw. Dat is snel op maandagavond besteld en nu al in huis: een stofzuig robot. Vanwege haar chronische ziekte kan zij dat karwei al jaren niet zelf doen en zij laat het stofzuigen doorgaans aan mij over. Dat is een discipline die ik wel beheers, maar waar ik te weinig prioriteit aangeef. Ik ben er nog niet achter of zij mij zat is of dat ze het zat is dat het te weinig gebeurd. In ieder geval word ik nu ook op dit terrein weg geautomatiseerd. We laten hem eerst zijn accu opladen en dan pas mag hij aan de slag.

Onze vaatwasmachine vertoont ondertussen kuren en we besluiten de monteursdienst te bellen voor een afspraak. Het apparaat is drie jaar oud, eigenlijk te gek, maar goed we zien wel wat er aan de hand is. Nu dan maar met de hand de afwas alsnog dunnetjes overdoen. Het is niet anders.

Ik moet ondertussen een aantal andere plannetjes voor deze dag ook anders invullen, maar flex is my middle name  dus dat lukt wel

Aan het eind van de middag starten we de robot. Deze doet de helft van zijn taak waarna hij terugkeert naar ‘homebase’ om weer te gaan bijladen. Dat kan ik volgen op de app. We zien wel wanneer hij weer verder mag.

Het is inmiddels avond. Twee graag geziene bezoekers voor vanavond melden zich als nog af. ik ben benieuwd hoe de avond zal uitpakken.

Mijn vouw gaat met een vriendin naar elders en het is ook voor mij tijd: ik moet op pad, maar de columnist van dienst heeft nog geen kopij gestuurd. Daarom stuur ik een app-je met de vraag of het gaat lukken. Ernstige familieomstandigheden vragen haar aandacht en ze vraagt of iemand anders haar beurt over wil nemen. Ik wens haar sterkte en vraag mij af hoe ik dat nu ga invullen, want ik moet nú weg. Ik heb nog net vijf minuten tijd om mijn gedichten uit te kiezen – ik val immers in voor een dichter – en ga in vliegende haast op pad.

Alle dichters zijn mooi op tijd binnen en we willen beginnen als er nog een dichter binnenkomt die in lichte paniek is. De vijfentachtigjarige dame is met de auto: haar contactsleutel is afgebroken. Ik slaag erin het ding eruit te krijgen en de avond kan als nog beginnen. De muziekstandaard die we gebruiken als plaatshouder voor de teksten zijgt halverwege de avond spontaan ineen waardoor we een reparatietje tussendoor moeten doen. Het wordt toch een mooie avond en ik geniet van alle dichters, die het podium betreden.

Ik besluit na afloop snel af te rekenen, want de dame met autopech moet ik begeleiden naar huis: ze kan immers zelf de sleutel niet uit het contact krijgen. Dan blijkt dat haar auto niet wil starten. Ik breng haar met mijn auto weg. Als ik thuis ben, bedenk ik mij dat ik door alle hektiek helemaal vergeten ben aan alle dichters een bloem uit te reiken. De mooie bos gerbera’s staan nu te pronken bij Kevin in zijn grandcafé. Fraaie gastheer ben ik.

ik check de robot via de app om te zien of zijn accu geladen is: hij blijkt terwijl alleen de honden thuis waren, de tweede helft van zijn karwei zelfstandig te hebben afgerond. Hij staat weer tevreden in de hoek.

Het is allang middernacht geweest. Die column moet ik dan maar op woensdagmorgen schrijven. Het is zo een dag dus…