Column(1): Journalistieke vrijheid

Paula loopt over van het werk. Daarom valt Jeroen deze week in als gastcolumnist, waar wij heel blij mee zijn

Redactie

column nr 1

Als journalist breng ik de feiten, als dichter / columnist breng ik mijn interpretatie.

De journalist. Het blijft altijd lastig een goed artikel schrijven voor de media. Maar eigenlijk is het heel simpel: ik mag geen eigen mening hebben. Zodra ik een mening in een artikel deel ga ik namelijk niet van feiten uit, maar interpreteer ik zelf wat er “mogelijk” gebeurd zou kunnen zijn. Ik ben dus sterk beperkt in mijn  schrijfkwaliteiten. Ik moet mij aan de feiten houden. Als persoon zit ik dan in een lastig pak. Ik kijk naar de feiten, noteert dit en moet er een verhaal van maken op die gegevens gebaseerd, maar ik ben ook nog een persoon die zelf kan nadenken en conclusies trekt. Dit moet ik echt achterwege zien te laten.

De dichter. Als dichter sta ik vaak bij “de waarheid”. Ik zie, constateer, noteer en maak er een geheel van. Heerlijk als ik kan dichten, schrijven over alles wat ik meemaak, mijn gevoel erin leggen en overbrengen van mijn belevingswereld aan anderen, daar zitten ook mijn conclusies in verwerkt. Soms een lach, dan een traan, maar altijd mijn eigen gevoel bij een belevenis. Ik mag dan ook graag schrijven over de dingen die ik zelf meemaak. Iemand heeft mij dan ook al eens aangekondigd als “Emo-dichter”. Ik kan met sommige gedichten mensen echt ontroeren, de “gevoelige snaar raken”. Prachtig is dan om te zien dat ik niet de enige ben die een “probleem” heeft, hoewel het niet altijd een probleem hoeft te zijn. De gedichten zijn dan wel uit eigen ervaring geschreven vaak, over ziekte, overlijden, pijn, angst en ga zo maar door. Soms vragen mensen mij wel eens op de man af: “Ben jij wel gelukkig?” na het horen van een gedicht. Dan moet ik bekennen: “Nee, maar ik heb mooie momenten en daar geniet ik dan ook oprecht van”.

De columnist. Hier mag ik eindelijk schrijven wat ik wil, mijn eigen mening geven, die vrijheid heb ik dan. Leuk om te doen, ook omdat ik soms mensen in de maling kan en mag nemen. Maar ik vind wel dat ik dit op een eerlijke en respectvolle manier moet doen.

Een voorbeeld van de actualiteit van deze week: De aanslag in Utrecht was natuurlijk verschrikkelijk nieuws. Dichter Ingmar Heytze woont in Utrecht en heeft de impact van de dag dus van dichtbij meegemaakt. Hij schreef een gedicht en eindigde met: “Minder, minder, minder”. De kritiek die volgde was best hard. Logisch zal menigeen denken. Een verwijzing naar Wilders, die in zijn “Marokkanen” uitspraak ook drie maal “minder” riep. Misschien verkeerd gekozen woorden door Ingmar, echter verwees hij niet naar de uitspraken van Wilders, hij verwees hiermee naar de slachtoffers van deze aanslag. Thierry Baudet echter gebruikte de aanslag om zijn strijd voor het sluiten van de grenzen kracht bij te zetten. Als columnist zou ik de woorden “Minder, minder, minder” willen aanhalen daar waar het gaat om de harde standpunten van Forum voor Democratie. Laten we eerlijk zijn, willen wij meer haatzaaierij of willen we minder haatzaaierij? Je begint je dan bijna af te vragen wat de democratie van Forum voor Democratie nog voorstelt.

Als journalist moet ik mij aan de feiten houden. De woorden “Minder, minder, minder verwijzen naar de drie slachtoffers. Feit is dat de dichter hiermee dicht staat bij zijn eigen belevingswereld en constateert dat er door deze aanslag drie mensen niet meer in leven zijn. Één minder, twee minder, drie minder. Wat ik interpreteer is niet van belang als journalist. Waar Thierry Baudet roept dat de grenzen moeten sluiten, moet ik mij houden aan het gegeven dat Baudet vindt dat de grenzen gesloten moeten worden. Wat ik vind, dat doet er niet toe. Hoewel ik als columnist niet onder stoelen of banken wil steken dat ze dit in 1795 hadden moeten doen, dan was Baudet waarschijnlijk geen Nederlander maar Fransman geweest…