Column (10):

Yes! We zijn weer een maand verder, dus tijd voor deel 2 (en laatste) van mijn trein-avonturen!

Wat mij opviel in het OV was het individualisme. Ik had een tijd dat ik niet veel vertrouwen in de mensheid en de wereld had. Dit was een beetje weg gegaan, maar in de trein werd dit weer aangewakkerd. Ondertussen lezend in het boek “De meeste mensen deugen”. Telkens als ik dacht “Wat is dit toch allemaal voor raar gedoe”, dacht ik aan het boek wat ik aan het lezen was. Oké, deze mensen kunnen er niks aan doen, ze worden gevormd en gemanipuleerd door hun omgeving. Diep van binnen is iedereen goed. Ze zijn gewoon wat onvoorzichtig als ze die tas in je gezicht duwen of die elleboog in je buik…

Ik dacht bijvoorbeeld dat het normaal was om “Goedemorgen” te zeggen tegen de mensen waarbij je gaat zitten in zo’n zitje van vier. Volgens mij was dit 7 jaar terug ook echt heel normaal. Maar dit ligt toch wat anders dan ik dacht. Mensen van grofweg 45 jaar en ouder kijken eerst wat raar, zo van “Hé, ze zegt iets”, maar zeggen vervolgens wel gedag terug en glimlachen vaak zelfs. Maar heb je iemand die, laten we zeggen, ongeveer 16-25 is, dan kijken ze je al aan met een blik van “Waag het eens om hier te gaan zitten” als je alleen al een schijnbeweging doet om bij hen te komen zitten. En waag je het dan toch om daar te gaan zitten, dan kan er zeker geen “Goedemorgen” of een glimlach vanaf, maar komt er eerder een “Val dood!”-blik voor in de plaats.

Er was 1 keer dat ik gedag tegen een man van rond de 50 had gezegd waar ik schuin tegenover ging zitten. Na de “Hé, ze zegt iets”-blik kwam er een “Goedemorgen” terug en gingen we allebei verder in ons boek. Bij het volgende station kwam er een jongen met werkelijk een enorme koffer aan. Ik zou dat ding niet eens het trappetje op gekregen hebben. Hij was moeilijk aan het doen om te gaan zitten en die koffer ergens te laten. Ik bedacht dat het handig was om naar het raam te schuiven, zodat de jongen dan naast mij kon zitten en de koffer tegenover hem. De jongen bleek geen Nederlands te spreken, maar hij snapte toch wat ik bedoelde en zo vervolgden wij onze weg. Hierop kreeg ik een duim omhoog van de meneer tegenover mij! Is het dan echt zo bijzonder wat ik deed? Toen de man vervolgens de trein uit moest zei hij “Tot ziens!”

Een laatste anekdote wil ik jullie niet onthouden. Dit is te grappig om niet te vertellen.

Ik kwam in de trein op station Leiden Centraal, om naar huis te gaan. Daar zat een jongen breeduit over 4 plekken. Ik  wilde schuin tegenover hem gaan zitten, aan het gangpad, want heel veel andere plekken waren er ook niet. Hij was alleen niet van plan zijn voet te verplaatsen. Ik ging in eerste instantie wat passief agressief tegen zijn voet aan zitten waardoor ik een beetje scheef zat. Dit was wel heel irritant dus al snel vroeg ik of hij zijn voet weg wilde halen. Met veel gesteun en gezucht haalde hij zijn voet 10 cm naar zich toe, waardoor ik in ieder geval normaal rechtuit kon zitten. Prima.

Toen kwam er een man bij die vroeg of hij naast die jongen mocht zitten, dus tegenover mij. De jongen reageerde hier niet op en bleef zitten hoe hij zat. Ik moest al een beetje lachen, omdat deze situatie er nogal bijzonder uit zag en het, gezien het eerdere gedrag, mij ook niet geheel verbaasde. Ik keek de man aan van “Tja…”. De man bedacht dat hij dan maar naast mij aan het raam ging zitten. Dus op de plek van de voet en de knie van de jongen! Daarvoor moest de man deze beide lichaamsdelen aanraken om erdoor te kunnen en daarop reageerde de jongen weer met een hoop gesteun en gekreun, waarbij hij zijn voet van zijn knie haalde en een soort van recht ging zitten.

Eenmaal naast mij ging de man zitten met zijn benen een beetje gespreid, zoals mannen dat kunnen doen. Dat zag de jongen als een uitgelezen kans om zijn voeten daar tussendoor te doen, zodat hij zijn benen kon strekken. Dat is toch wel het moment dat je denkt in Banana split te zitten! Kom maar door met die camera! De man dacht ook duidelijk what the f*ck! Hij deed zijn benen naar elkaar, waardoor de voeten van de jongen klem zaten. Haha, ik ging stuk! Niet te hard… Stiltecoupé… Geïrriteerd haalde de jongen zijn benen weer naar zich toe.

Toen we bij Delft waren duurde het even voor de jongen door had dat het station Delft was, maar toen hij eindelijk ontwaakte, rende hij keihard naar de deur om er nog uit te kunnen. Met zijn tas tegen de stoelen en mensen aan slaand van links naar rechts in het gangpad, je kent het wel van de tekenfilmpjes denk ik. Hierdoor maakte hij ook niet echt vrienden. Dat was ineens wel heel veel actie voor iemand die zo hard kan steunen en kreunen bij het verplaatsen van een voet! Hij zal niet de eerste zijn die bij zo’n explosieve actie een zweepslag op zou lopen, maar ik zag hem even later normaal op het perron lopen…

Tijdens mijn 4,5 week in het OV heb ik mij keer op keer verbaasd over het gedrag van mensen. Natuurlijk is het ook niet zo dat het in de auto allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar ik moet zeggen dat ik vaker een glimlach aan iemand geef of een hand omhoog doe bij het krijgen of verlenen van voorrang, dan dat ik in het OV een glimlach van iemand heb gekregen. En wie weet dachten al die andere mensen wel over mij “Wat is dat nou voor raar figuur”, maar ja, dat is dan maar zo.


Social Quote

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 382 lezers

Linda van der Graaf

Linda van der Graaf

LINDA VAN DER GRAAF | Zondagcolumnist elke 4 weken juni 2019 - juni 2020 | Eigenaar en blogger @ NatuurlijkLinda.nl | Research analist bij een UMC | Natuurliefhebber | Gezond leven | Reizen | Yoga | Zen… Oké, niet altijd

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    9 februari 2020 at 11:18

    “Ontspoort!”

    Alleen op de Wereld,
    in zijn ruimte-coupe’.
    T(er)rein-terrorisme,
    daar zit hij niet mee!