Ik moet een nummertje trekken. Ik trek nummer 13. Boos verfrommel ik het nummertje en pak een nieuwe, 14, dat is beter. Ik hoor nummer 13 roepen en kijk weg. Ik ben onschuldig.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 10 – Nummer 13, wie verzint het…. plaatsen van de MaMaLoc

Ondanks het aanbod van mijn schoondochter om mij te begeleiden, ga ik alleen naar het ziekenhuis voor het plaatsen van de MaMaLoc. Moet kunnen. Appeltje-eitje, toch?

Het plaatsen is appeltje-eitje wellicht, maar de weg ernaar toe niet. Weer zo confronterend.

De eerste etage. Ik moet een nummertje trekken. Ik trek nummer 13. Boos verfrommel ik het nummertje en pak een nieuwe, 14, dat is beter. Ik hoor nummer 13 roepen en kijk weg. Ik ben onschuldig.

Na aanmelding mag ik plaats nemen in de hal. Wachten. Het loopt uit … ik zie allerlei mensen naar binnen gaan die na mij zijn gekomen … toilet, even naar het toilet om te huilen. Teruggekomen zit ik eenzaam in de hal. Misschien is dit de reden dat ik het aanbod van mijn schoondochter afsloeg, mijn zwakte niet willen tonen. Ik doe mij vele malen stoerder voor naar mijn kinderen dan ik mij voel.

Ik word binnengeroepen bij een gedeelte waar ik niemand eerder heb zien binnen gaan. De arts is opgehouden door urgente zaken. Logisch dat ik moet wachten, maar tergend als je moet wachten.

Omdat ik meedoe met de tweede testfase van de MaMaLoc moet ik een cijfer geven aan hoe een en ander aanvoelt, dus de borst. Ik geef een 0, immers ik heb nergens last van behalve van het feit dat er een draak in mijn borst zit. Als ik daar een cijfer voor mag geven, nou dat is dan een 10 van frustratie, verdriet, boosheid, woede en onmacht.

De arts komt binnen. Het systeem blijkt niet te beschikken over de foto’s van mijn borst. Weet wel te melden dat ik via Dirskland hier terecht ben gekomen, dus dat zit wel goed. Denk ik. Wellicht weer naamsverwarring, meisjes- en getrouwde naam, ik moet dat navragen.

Gekscherend zeg ik tegen de arts: “Maakt mij niet uit dat de foto’s er niet zijn, ik ga niet eerder weg voordat dat ding erin zit”… We lachen met z’n allen. Kijk dat is weer de sterke Fannie of is dat de Fannie die iedereen zand ik de ogen gooit, zo van “kijk eens hoe goed ik er mee omga”?

De arts maakt een echo om de plaats te bepalen waar de MaMaloC moet komen. “Maak er maar een 1 van, ik voel toch wat”.

De MaMaLoc wordt geplaatst na het geven van een verdoving. Om de pret niet te drukken en om zekerheid te hebben of de magneet goed geplaatst is, volgt nog een Mammografie.

Wat voor cijfer ik nu wil geven na het plaatsen van de Loc. ”Doe maar een 1.” Ongeloof op het gezicht van de verpleegkundige… ”Ja hoor een 1, waarom moet ik er meer pijn aan vastplakken dan er is? Pijn heb ik wel maar die zit in mijn bovenkamer. “

Appeltje-eitje, het plaatsen van de MaMaLoc. Wordt de rest wat gaat volgen een harde dobber?

 

Er zijn 3 manieren, in het ziekenhuis waar ik behandeld word, om de draak te lokaliseren: Draadgeleide lokalisatie, MaMaLoc en Jodiumzaadlokalisatie.

De MaMaLoc is een manier om de draak in de borst voor de operatie herkenbaar te maken, vaak omdat deze niet goed voelbaar is. De draadlokalisatie is twee- dimensionaal, de MaMaLoc is drie-dimensionaal. De techniek maakt gebruik van een klein magnetisch zaadje dat wordt geplaatst en tijdens de operatie wordt gelokaliseerd met een klinische metaaldetector. Deze techniek heeft dezelfde voordelen als de lokalisatie van een radioactief zaadje en biedt een veelbelovend niet-radioactief alternatief, is tevens goedkoper.

De MaMaLoc is eerder op 15 patiënten getest en bevindt zich nu in een 2e fase (70 patiënten) in samenwerking met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.


 

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    26 mei 2018 at 09:41

    “Be-Wapen Je, Steek Er De Draak Mee Neer!”