Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Ik stap op mijn racefiets richting de metro. Met een grote rugzak op mijn rug vangt mijn reis aan naar Holland Spoor. Daar ontmoet ik mijn vriendin waarna we samen doorreizen naar Schoorl.
Het laatste stuk vanaf Alkmaar ronden we af met de fiets.
Heerlijk om even quality time samen te hebben. We kletsen over van alles en nog wat.
Het is wel een uitdaging om voor twee fietsen een plekje te vinden in de trein.
Maar met wat geduld en passen en meten en een glimlach komen we een eind.
Met het zonnetje stralend in de lucht geniet ik van alle mensen om me heen.
Dan komt de volgende uitdaging om de hoek kijken. We ontmoeten twee donderwolken in de trein. Een stel dat samen ook op reis lijkt te zijn, lukt het niet om hun fietsen bepakt en bezakt op ordentelijke wijze te stallen in de coupé. Er blijft weinig ruimte over voor doorgang en ook de veiligheid is niet meer gewaarborgd.
Een jongedame aanschouwt het gebeuren en probeert de mensen te motiveren hun fietsen te verplaatsen. Dat valt verkeert en met een grauw en snauw wordt ze op haar plek gezet.
Toch geeft ze niet op en in alle rust probeert ze het nogmaals en nogmaals. Het mag niet baten. De fietsen worden geen millimeter verplaatst. Ik vind het mooi om te zien dat de jongedame gewoon lijkt te doen wat ze moet doen zonder ook in een donderwolk te transformeren.
Haar tijd is om, ze haalt haar schouders op en stapt uit.
De donderwolken krijgen een tweede kans. De conductrice spreekt hen aan.
Ook ditmaal komt er geen beweging om de fietsen te verplaatsen. De conductrice vraagt met veel geduld of ze hun tassen van de fiets wil halen, dat zijn immers de huisregels.
Ook dat valt niet in goed aarde. “Wat heeft dat nu voor zin!” Maar ze is standvastig en uiteindelijk hebben ze aan haar verzoek voldaan. De tassen worden van de fietsen gehaald.
Met een rode kleur op haar wangen vervolgt ze haar weg… deze missie is volbracht, op naar de volgende passagier.
Ik stap samen met mijn vriendin uit, het stel is ons voor en ik zie hoe ze samen hun reis verder vervolgen. Ze lijken nog niet ontdooid te zijn en ergens voel ik met ze mee. Het is jammer dat deze stralende dag en hun samenzijn op deze manier wordt doorleefd.
Ik hoop dat morgen de wolken door de stralende zon zijn verdreven en hun dag een andere kleur mag krijgen.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 163 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.