Column(102): Ik ga sporten

column nr:  102

Een poosje geleden schreef ik een column over bewegen en sporten voor chronisch zieken en het weinige hulpaanbod wat er eigenlijk is op dit gebied, alsof chronisch zieken na het ontvangen van dit label gelijk zijn uitgeschakeld. Ik merk dat voor mij telkens weer een gevecht is om duidelijk te maken dat ik nog steeds meedraai in de maatschappij, weliswaar soms niet op volledige kracht, soms zelfs een periode helemaal niet maar ik ben er nog steeds, doe op mijn manier mee en wil ook graag mijn steentje bijdragen.

Ik denk dat dat niet alleen voor mij geldt maar voor alle chronisch zieken. We willen allemaal gehoord worden, gezien worden, we willen allemaal ons steentje bijdragen en daarvoor gewaardeerd worden. Ik realiseerde me opeens dat ik ontzettend veel energie kwijtraak door telkens dit gevecht aan te gaan, het gevecht om mijn plekje ergens te veroveren en serieus genomen te worden. Energie die ik zo hard nodig heb voor andere dingen. Het klinkt misschien raar maar toen ik dat besefte, ben ik het gevecht gestopt. Ik hoef namelijk helemaal niet te vechten, ik ben wie ik ben, ik kan wat ik kan en hoef me niet telkens opnieuw te bewijzen alleen omdat ik toevallig chronisch ziek ben. Ik ken mijn beperkingen en functioneer daarnaar.

Na de bedroevend weinige reacties van sportverenigingen over het “sportaanbod voor chronisch zieken” heb ik zelf maar de koe bij de horens gevat. Het Leids Universitair Medisch Centrum doet een onderzoek naar oefentherapie voor mensen met reumatoïde artritis. Een medisch onderzoek naar de effectiviteit van langdurige oefentherapie. Wat levert dit op voor patiënten met reumatoïde artritis maar de vraag is ook of dit een kostenbesparing oplevert voor de zorgverlening. Kun je klachten doen afnemen door een “gezondere” leefstijl waar bewegen onder valt?

Dit onderzoek richt zich alleen op het stukje bewegen en dat vind ik aan de ene kant jammer omdat ik denk dat het altijd een “en-en” verhaal is. Aan de andere kant kun je nu wel heel specifiek alleen dit onderwerp monitoren en de effecten kunnen nauwkeurig in beeld worden gebracht. Er loopt voor reumatoïde artritis patiënten nog een ander onderzoek wat zich alleen richt op voeding, plantaardige voeding om precies te zijn.

Ik hoor u al denken wat wordt er veel geïnvesteerd in deze groep chronisch zieken. Dat heeft ook wel een reden natuurlijk. Een grote groep mensen lijdt aan deze ziekte en deze groep groeit snel, daarnaast is de medicatie voor dit ziektebeeld een vrij kostbare waardoor de ziektekostenverzekeringen erbij gebaat zijn om een goede aanpak te vinden. Ja, ook in deze wereld draait het uiteindelijk om geld.

Ik heb me een paar maanden geleden aangemeld bij het LUMC voor dit onderzoek en werd goedgekeurd om mee te doen. Zo kwam ik bij Gwenn terecht, fysiotherapeute van Fysico te Maassluis. Met Gwenn heb ik eerst een uitgebreide intake gehad. Ik heb verteld over mijn ziekte, mijn beperkingen maar ook over mijn angsten, bang om iets te forceren waardoor ik weer wekenlang met extra pijnklachten geconfronteerd wordt. Het eeuwige vraagstuk blijft uiteindelijk wat kan mijn lijf aan, waar liggen de grenzen maar ook wat durf ik, hoe ver ga ik?

Ik heb aan Gwenn een goeie, want ze begrijpt mijn beperkingen en mijn angsten, maar weet mij ook uit te dagen om een stapje verder te gaan.

Een paar maanden geleden zijn we gestart en door haar constante aanmoedigingen en oprechte interesse, voelde ik me serieus genomen en nam ik vervolgens ook mijzelf serieus.

Op momenten dat ik me wat minder goed voel of pijn heb, kan Gwenn me geruststellen, uitleggen wat er gebeurt maar me ook naar de huisarts sturen omdat er echt iets nagekeken moet worden. Week na week trainen we en ik ben nu zelfs zo gemotiveerd dat ik een sporthorloge heb gekocht om mijn resultaten en vooruitgang bij te kunnen houden.

Vorige week ging ik op bezoek bij een vriendin die vierhoog woont, zonder lift. Voorheen zag ik zo tegen al die trappen op en moest ik, als ik eenmaal boven was, eerst uithijgen voor ik bij de deur aanbelde, maar deze keer was het anders. Ik kon die trappen soepel oplopen en boven gelijk aanbellen. Wauw, ik was er zelf van onder de indruk. Toen ik dit de week daarop aan Gwenn vertelde, reageerde ze heel simpel met de opmerking: “Ja, dat is de cardio….”. Ik was als een kind zo blij, soepel al die trappen opklimmen en niet hijgend als een postpaard boven aan komen was voor mij een geweldige ervaring.

Ik ben heel benieuwd wat mijn lijf verder allemaal nog kan en wat ik, sportief gezien, allemaal kan bereiken.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗