Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Hij is niet zo gul, dus cadeautjes geven aan zijn liefde, ho maar. Alhoewel hij ons hele huwelijksleven al brult dat ik zijn salaris en nu pensioen krijg, dus mij hoor je niet klagen hoor. Maar toch, heel heel soms knaagt het.

Ach, iedere vrouw wil toch wel eens zomaar wat krijgen, toch? Zo onverwacht dat je als vrouw kunt zeggen: “Oh…wat lief…!” waarbij je direct in een emo bui schiet en spontaan de traantjes blinken in je ogen. Blosjes op je wangen krijgt en je armen om je grote liefde slaat om hem vervolgens te overladen met kussen…

Tja, ergens in mijn huwelijkse leven heb ik het totaal verpest. Er is een gezegde: je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, nou blijkbaar kende ik dat gezegde niet in het begin van onze ontluikende liefde. Arie kocht zelf, voor mijn verjaardag in die ontluikende liefdesperiode, een gouden camee hanger voor mij. Natuurlijk was ik blij maar… ja inderdaad maar … ik vond het te groot en ging hem dus ruilen. Kijk, dat was de grootste fout die ik toen kon maken, ik ging dat gegeven paard ruilen. Arie deelde mij kort en bondig mede: “Je begrijpt zeker wel dat dit het laatste cadeau is dat ik voor je koop?” Dan denk je op dat moment joh, grapje dat meent hij niet, maar dus wel. Yep, gevolg nooit meer een cadeau gehad van Arie, ook niet met mijn verjaardag “je koopt zelf maar wat!” Voor de rest is hij super lief.

Afijn, wij kortgeleden er even tussenuit naar Chateau Versailles, hotel geboekt en ruim 1,5 dag om het kasteel en de tuinen te bezoeken. Gelukkig heeft Corona nog iets positiefs opgeleverd namelijk het vasthouden aan tijdblokken zodat je rustig kan genieten van alle ongelooflijke pracht en praal. Over rijk en arm gesproken. Opvallend vond ik in dit gebied rondom het kasteel het aantal bedelaars, mensen die sliepen in portieken en mensen die bij een restaurant stonden te wachten voor wat restjes eten. Maar ondanks dat: we hebben genoten van de wandeling en bezichtiging, alhoewel Arie genoot van het feit dat ik genoot want van Arie hoeft dat bezichtigen niet.

Na uren doorgebracht te hebben in en bij het kasteel gingen we terug naar ons hotel en op zoek naar een restaurant. Wij hebben een kronkel wat betreft uit eten gaan als we in het buitenland zijn, we gaan altijd op zoek naar een Chinees restaurant. Toch nog een stukje Holland denken we dan maar, want chinees eten dat is eigenlijk het eerste wat we doen als we weer terug zijn, vreemde snuiters zijn wij wat dat betreft.

Net om de hoek van ons hotel een straat vol met allerlei restaurantjes en ja wel een Chinees restaurant. Om 7 uur was de zaak open en kwamen wij Hollanders natuurlijk als eerste binnen, settelen ons en maakten onze keuzes. We waren heerlijk aan het tafelen onder het genot van een glaasje wijn. Meer en meer gasten kwamen de zaak binnen. In mijn ooghoek zag ik een man naar binnen schuiven met bloemen, apart verpakte rozen en kleine boeketjes. Ik keek Arie aan en zei: “Jij gaat een roos voor mij kopen”… Geen vraag, gewoon een mededeling want ja wachten op Arie’s spontane actie tot kopen vergeet het dus maar. “Serieus?”, antwoordde Arie. Ik knikte naarstig en gooide mijn charme in de strijd om de man met de bloemen naar onze tafel te lokken. Bingo, hij had een slachtoffer gevonden. Hij begreep mijn lonken en stond met al zijn bloemen voor Arie’s neus. En ja… andere gasten keken, ik hoorde ze denken: ach kijk nou die oudjes, hij gaat een roos kopen voor haar. Yes… hij kon er niet meer onderuit en na een zwak “dat meen je niet” kwam zijn portemonnee tevoorschijn.

Hoe blij kan een vrouw zijn met 1 simpele roos… nou ik dus. Ik zocht een rode roos uit en Arie betaalde de beste man.

Zo, ons huwelijk kan er nog eens 45 jaar tegen aan, alhoewel 90 jaar getrouwd zijn en 110 jaar worden…nee, dat gaat hem vast niet worden.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 348 lezers


Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    3 december 2022 at 09:25

    ‘Roos-Kleurig Verhaal.’

    Het duurde een poos,
    maar bij de Chinees,
    Een Schot In De Roos.