Column(108): Vergeten doelgroep

column nr: 108

Ik las pas een artikel waarin geroepen wordt dat het kabinet een belangrijke doelgroep vergeet. Een doelgroep welke in andere landen wel aandacht krijgt, maar hier dus niet. Ik behoor tot die doelgroep; de alleenstaande ouder.

Het is waar dat de alleenstaande ouder zijn/ haar taken niet kan delen met een partner. Wij moeten alle ballen hooghouden. Werk, huishouden, school, het rust allemaal op één paar schouders. Dat is zeker zo. En ja, ik kan een hoop situaties bedenken waarin de alleenstaande ouder het inderdaad net even zwaarder heeft. Maar toch gingen mijn nekharen overeind staan.

Want naast mij zijn er weet ik het hoeveel gezinnen, bestaande uit twee ouders, die ook de hulp van opa/ oma of een bekende in moeten schakelen om te kunnen blijven functioneren. Het is niet voor niets dat de noodopvang op scholen zo vol zit. Niet omdat ouders niet voor hun kinderen willen zorgen. Niet omdat ze even een dagje voor zichzelf willen, maar omdat ze niet anders kunnen.

Niet elke werkgever is nog zo meegaand als bij de eerste Lock down. En ja, juridisch gezien moet je komen als de baas je dat zegt. Doe je het niet is het werkweigering. Dus wat doe je? Je baan en dus ook inkomsten opgeven? Of wring je jezelf in allerlei bochten om toch te kunnen werken. Daarin is een alleenstaande ouder echt niet anders dan een gezin waar twee ouders aanwezig zijn.

Daarnaast ben ik mij ervan bewust dat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben. Mensen die hun baan kwijt zijn geraakt. Die elke week weer hopen dat ze genoeg hebben om de vaste lasten te betalen. Genoeg om te kunnen eten. De stress die dat met zich meebrengt is vele malen zwaarder dan alle ballen die ik alleen hoog moet houden. Mensen zijn dierbaren verloren. Sommigen hebben zelfs geen afscheid kunnen nemen. De wond die daardoor is ontstaan, is vele malen erger dan de pijn die ik voel wanneer ik een keer die bal op de grond laat kletteren.

Huwelijken staan onder spanning omdat mensen sneller geïrriteerd zijn. Omdat niemand weet waar we aan toe zijn en het licht aan het einde van de tunnel nog heel ver weg lijkt. Ik heb het geluk dat ik met niemand anders rekening hoef te houden. Ik bepaal wat er met mijn zogenaamde ballen gebeurt.

Het feit dat er hier geen aandacht is voor alleenstaande ouders vind ik dan ook niet zo erg. De aandacht moet immers verdeeld worden en dan staat dat niet op het prioriteitenlijstje. Dat snap ik. Zo slecht heb ik het namelijk niet.

Misschien komt het ook wel omdat ik mij deze Lock down niet zo druk maak. De vorige keer was dat wel anders. Toen was het elke dag strijd in huis met betrekking tot de thuisscholing. Dat doe ik nu niet meer. Geen wekkers en van half negen tot drie opdrachtjes maken. Maar gewoon relaxed de dag opstarten. Ik zie wel wat ze kan doen en ga vooral niet stressen als iets niet af is. Gaat mijn dochter een dagje naar opa en oma? Prima! Er gaan alleen geen bergen huiswerk mee en ook de online les slaat ze dan lekker over.

Ik vind namelijk de sfeer in huis vele malen belangrijker dan welk schoolresultaat dan ook. En daarbij, hoe kan een kind achterlopen? Alle kinderen zitten toch in hetzelfde schuitje. Straks als ze weer naar school gaan, ga ik ervan uit dat de leerkracht heel goed weet hoe ze alles aan moet pakken. Die hebben die “achterstand” zo weer weggewerkt. Dat is hun superkracht. De schade van alle stress daarentegen….

Dus ik ben nu heel relaxed. Neem het met de dag en geniet van onze pyjama dagen. We doen spelletjes, kijken (iets te veel) tv, lachen en genieten. En op dagen dat ik het allemaal niet trek? Dan kan ik een beroep doen op dezelfde groep fantastische mensen die mij al jaren steunen. Daar heeft die Lock down echt niets aan veranderd.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗