Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 110
Net als de meeste mensen, kijk ik reikhalzend uit naar de persconferentie van aanstaande dinsdag. Zou er verlichting komen? Licht aan het einde van de tunnel? Een uitgestippeld plan zodat we allemaal weten waar we aan toe zijn? Scholen open, avondklok weer weg en tenslotte ook de winkels en alle contactberoepen weer open. Zou de horeca ook volgen? Of moeten die NOG langer wachten. Ik wil het nu al weten, maar moet, net als de rest van Nederland, nog een paar dagen geduld hebben.
Ik hoop dat de rust in ieder geval weer terugkeert. Dat we ons niet langer hoeven te schamen voor onze mede-landgenoten die alles afbreken uit frustratie. Wat is het nut om als een malle om je heen te gaan slaan en alles te slopen wat je ziet? Zou dat helpen?
Het lijkt ook wel of alles en iedereen het continu over Corona heeft. Ik heb er inmiddels ook al aardig wat woorden aan vuil gemaakt. Gaat het niet over de maatregelen, dan gaat het wel over de gevolgen. Je hoort bijna niets anders meer. Overigens niet gek ook, want ons leven bestaat op dit moment uit thuis – eventueel werk (al dan niet thuis) – kinderen – thuis – balkon/ tuin – thuis – supermarkt en we eindigen weer thuis. Er valt niet veel te beleven. We maken weinig mee. Waar moet je het anders over hebben?
Dus toen wij van de week een loslopende hond zonder baasje tegenkwamen, hadden mijn dochter en ik beide even een opleving. Spanning en sensatie. Althans, zo voelde het. Een bijna welkome verbreking van de sleur. Twee mensen stonden al even bij het lieve beest, maar bij gebrek aan mobiele telefoon, konden zij niets. Of ik de dierenambulance zou willen bellen.
Uiteraard heb ik daar geen seconde over getwijfeld. Zelfs niet toen het eerste wat ik hoorde was; “dit nummer kost vijftien cent per minuut met een maximum van zeven euro vijftig”. Mijn verhaal van de loslopende hond zonder baas werd aangehoord, er werden wat vragen gesteld en er werd intern even overlegd. In mijn hoofd hoorde ik de rekening oplopen. Niet dat het uitmaakte op dat moment. Een dier in nood help je gewoon. TIK…. Tik… Tik…. Dat was weer een Euro.
Overigens verwijt ik de mensen van de dierenambulance niets hoor. Dat zijn heel lieve mensen die zich waanzinnig goed inzetten voor de dieren. Dat bleek wel uit het feit dat er gelijk een wagen uit Rotterdam onze kant op zou komen. Of er iemand bij de hond wilde wachten. Opnieuw waren daar die twee hele lieve mensen die aanboden om te blijven. Zij hadden de hond gevonden en zouden geduldig blijven wachten.
Eenmaal thuisgekomen zat het me toch niet lekker. Dus voor we onze jassen en schoenen uit hadden getrokken, gingen we alweer terug. We kwamen bijna tegelijk met de dierenambulance aan. De eerste vrouw stapte op de hond af en gleed daarbij door een flinke hondendrol. Welkom in Maassluis is het eerste wat ik dacht.
Al snel bleek dat de hond gechipt was. Die kon dus mooi direct naar zijn baasje terug. Helaas was die opluchting van korte duur. De chip was namelijk niet geregistreerd. Niet heel handig. Dus dan maar mee naar Spijkenisse. Of Vlaardingen. Er worden wat belletjes gepleegd en ondertussen krijgt mijn dochter een korte rondleiding in de bus. Vol bewondering keek ze naar alles en ze luisterde geduldig naar de uitleg. Opeens wist ze wat ze later wilde worden. Iets wat overigens een uur later alweer veranderd was, maar goed, daar ben je acht voor.
Net voor de vriendelijke reus ingeladen werd, werd de hond herkent door de buurvrouw. Met een sprintje vertrok ze richting het baasje. En ja hoor, een paar minuten later kwam er een vrouw aangelopen. De hond was ontsnapt en het baasje had niets doorgehad. Gelukkig konden beiden weer worden herenigd. Al moest ze nog wel even de kosten van dertig euro vijftig betalen. En eerlijk is eerlijk, ik was toch wel enigszins blij dat ik niet als enige kosten had gemaakt voor dit avontuur. Bedankt lieve mensen die hun tijd op hebben gegeven om bij de vriendelijke reus te blijven wachten. Bedankt mensen van de dierenambulance. Voor jullie geduld en vriendelijkheid. Ik hoop dat je de schoenen nog een beetje schoon hebt kunnen krijgen. En tot slot, bedankt vriendelijke reus. Jij hebt ons even uit de sleur gehaald. Zo hadden wij toch nog even een kleine avontuur. Gelukkig wel eentje met een goed einde.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 180 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.