Column(115): Dokter Google

column nr: 115

Wat is dat met huisartsen tegenwoordig? Vroeger had je een inloopspreekuur en kon je eigenlijk altijd direct terecht. Je kon in de ochtend naar binnen lopen en je werd geholpen. De kans was er wel dat je een behoorlijke tijd moest wachten, maar je werd in ieder geval die dag nog gezien.

Hoe anders is dat nu? Meer dan eens kan het zomaar een paar dagen tot zelfs een week of langer duren voor je een afspraak kunt maken. Het begint om 8 uur stipt, wanneer de telefoonlijnen geopend zijn. Wat volgt is een bandje waarop jouw keuzes staan. Voor spoed, druk op 1, voor recepten kunt u tussen zo en zo laat bellen. Voor uitslagen zo laat. Wilt u een afspraak, druk dan op 2 of blijft u aan de lijn. Voor die tijd heb je minimaal al drie keer opgehangen omdat je denkt dat het om het bandje met “de praktijk is gesloten” gaat.

Wanneer je dan het hele bandje hebt afgeluisterd en op die twee hebt getoetst, volgt het liftmuziekje met de mededeling hoeveel wachtenden je voor je hebt. Het is me in al die jaren nog nooit gelukt om 1 minuut over acht direct aan de beurt te zijn. Standaard hang ik met nog minimaal vijf anderen in de wacht. Wat daarna volgt is een heus vragenvuur. Wat je mankeert, sinds wanneer, naam, geboortedatum. Alles wordt nauwkeurig bijgehouden door de assistentes. En dan komt het moment van de waarheid. Wanneer kun je terecht?

Als je geluk hebt kun je nog om kwart over acht langskomen. Iets wat met reistijd en het tijdstip van opnemen al onmogelijk is. Tenzij je naast de huisarts woont. Daarnaast moet je dan ook geen schoolgaande kinderen hebben want acht uur is dan per definitie al spitsuur. Naast boterhammen smeren, haren kammen en tassen inpakken, is dat ene telefoontje naar de huisarts toch echt het hoogst haalbare.

Kun je überhaupt niet die dag en wil je het liefst in de ochtend, dan komt het volgende probleem. De afspraken in de ochtend zijn voor de mensen die DIE dag bellen. Een afspraak voor de volgende ochtend alvast inplannen, dat kan niet. Bel dan morgenochtend maar weer terug. De middag kan wel, maar dan weer niet voor die dag. De middagen zijn namelijk gereserveerd voor mensen die vooruitplannen. En zo wordt het een hele puzzel wanneer het dan wel kan. Waarbij ik meer dan eens een paar dagen of zelfs langer dan een week moet wachten.

Als je dan eindelijk bij de huisarts bent, dan moet je direct bespreken wat er mankeert en niet ook nog dat ene waar je al weken mee loopt willen laten zien. Tijd is geld en afspraken staan strak ingepland. Dus tenzij je een dubbele afspraak hebt, heb je pech. Maar goed, als je die wilt, dan moet je die toch wel minstens drie weken van tevoren boeken.

En dan standaard de vraag; “Wat denk jij dat het is?” Ja, als ik dat had geweten dan had ik hier niet gezeten! En als ik wel een vermoeden heb, dan krijg ik standaard het antwoord dat ik “dokter” Google niet moet geloven. Daar moet ik ze ook wel gelijk in geven. Google de gemiddelde klachten van een snotneus en het internet verklaart je op sterven na dood. Maar daardoor heb ik dus geen idee wat ik mankeer. Ik kom langs omdat die expertise mij ontbreekt. Ook het advies: “leer er maar mee leven” of “het zit tussen de oren” kunnen van mij ook door de wc gespoeld worden. Meer dan eens heb ik een diagnose gekregen en was daarmee de kous afgedaan. Alsof het hebben van een naampje, het probleem wegneemt.

Kortom ik mis de inloopspreekuren. Ik mis de tijd waarin je gewoon altijd terecht kon bij de huisarts. Waarbij diegene jouw dossier kende en wist wat er speelde omdat je altijd hetzelfde gezicht voor je kreeg in plaats van elke keer een nieuwe arts te moeten begroeten. Al moet ik wel zeggen dat ik nu wel een hele fijne huisarts heb. Gelukkig heb ik over anderhalve week een afspraak!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗