column nr: 11

Sanctus Dominus, het leven is niet meer dan appelmoes.

Als je dood bent groeien alle bomen door.

Jos Brink

Ooit heeft iemand gezegd: Mensen hebben een natuurlijk moment van overlijden. Maar de medische wetenschap is zo slim, dat ze mensen ver voorbij dat natuurlijke moment kunnen loodsen.

Een voorbeeld: Vrouwtje, 90 jaar. Al een eind in het circuit om opgenomen te worden op een psychogeriatrische afdeling van een verpleeghuis. Op dat moment kreeg ze een zeer ernstige hersenbloeding en kwam ze in het ziekenhuis terecht. Omdat ze niet meer kon slikken, kreeg ze sondevoeding door middel van een slangetje in de neus. Mensen die al ver op het dementerende pad zijn vinden niet-eigen lichaamsdelen vervelend. Ze willen geen brilletje meer op de neus, geen kammetje in het haar, geen nep-tandjes in de mond. Dus trok ze doorlopend de sondeslang uit haar neus. In het ziekenhuis werden haar handen vastgebonden aan het bed.

Zo kwam ze bij ons in het verpleeghuis. Op de afdeling Somatiek, want de diagnose psychogeriatrisch, was officieel nog niet gesteld.

Wij bonden geen handen vast, dat vonden we mens onterend. Bij ons trok ze ook de sonde eruit. Het lukte me met geen mogelijkheid om hem weer in te brengen. Ik ben er van overtuigd, dat mensen in penibele situaties, beschikken over geheime kwaliteiten. Volgens mij kneep ze op een of andere manier haar keel dicht. Daar zijn wel trucjes voor, maar niets werkte. Ik vroeg raad aan de afdelingsarts. Die zei: – Vraag eens aan iemand met meer ervaring of die het wil proberen! Nou, als je op mijn tenen wil gaan staan moet je zoiets tegen mij zeggen! De geneesheer-directeur: – Heb je niet het gevoel, dat je een ander plan moet bedenken? Is dit mevrouwtje er niet klaar mee?

Ik ben me zeer bewust, dat dit een extreem voorbeeld is. Er zijn subtielere situaties te bedenken.

De vraag is, of je altijd alles in werking moet zetten wat mogelijk is. Soms zijn behandelingen zo zwaar, terwijl kwaliteit van leven daarna voorspelbaar minimaal is. Het is goed als dat ter discussie gesteld wordt. Als je zelf mee kunt denken in het nemen van een beslissing, is het helemaal niet verkeerd als iemand over je schouders mee kijkt. Ooit, in een ver verleden, heb ik hier een scriptie over geschreven: Doodgewoon! Over lijden in het verpleeghuis.

Mijn conclusie was, dat zowel artsen als verzorgenden over het algemeen jonge mensen zijn. Die staan nog volop in het leven. Zij zullen bijna altijd voor het leven kiezen. Omdat ze zelf nog helemaal niet aan de dood toe zijn. Zich nauwelijks voor kunnen stellen dat je dat je tegen een behandeling zegt: – Laat maar zitten, dan ga ik nog liever dood!

Daarom wordt er maar door behandeld, door behandeld en door behandeld.

Tot er een arts is die zegt:- Soms moet je uit respect voor de dood een stapje opzij doen.


 

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]

1 Reactie

  1. Peter
    3 maart 2019 at 13:04

    “Vrouwtje van 90” en later in het verhaal “mevrouwtje”. beetje professional heeft het over “een mevrouw van 90”. Met de rest van het verhaal kan ik het eens zijn.